PJ Harvey - I Inside The Old Year Dying

Pias Records

We geven het grif toe: we hebben ruim de tijd genomen voor de bespreking, maar de beluistering van de nieuwe PJ Harvey is dan ook geen spreekwoordelijke "walk in the park".

Sinds haar eerste kreet aan de wereld, Sheela-Na-Gig en het vijfsterrendebuut 'Dry' in 1992 is PJ Harvey een van die belangwekkende namen geworden in de alternatieve scene, waarvan iedere zucht naarstig en tandenknarsend afgewacht wordt. Elke PJ-release is een lichtpunt in de stromen muzikale bagger die over ons heengestort worden. De laatste jaren werden we niet bepaald verwend en was ze in een soort van "retraite" verwikkeld, maar nu is er I Inside The Old Year Dying' en kunnen we weer de oren spitsen en in de handen wrijven. Zeker met twee concerten in het Koninklijk Circus in Brussel op 9 en 10 oktober in het vooruitzicht. Helaas bent u rijkelijk laat, als u zich nog tickets wil aanschaffen, want beide concerten zijn uitverkocht.

Polly Jean Harvey was niet gehaast. Integendeel, ze nam ruim zeven jaar de tijd om een opvolger te verzinnen voor het 'Hope Six'-project uit 2016. Een straf werkstuk, dat blijkbaar veel energie en moeite vergde, want ze stapte even uit de muzikale routine, plooide terug op enkele soundtrackprojecten en liet het leven "on the road" voor wat het was. Intussen is er één en ander veranderd: Groot-Brittanië is post-Brexit weer meer dan ooit een eiland, de wereld ondervond een volledige stilstand met een covid-virus en oorlog is meer dan voorheen terug een brutale dagelijkse realiteit. Dat laatste was net één van de schrijnende onderwerpen op het 'Hope Six'-project, waar ze focuste op verwoeste locaties over de hele wereld: Afghanistan, Kosovo,... Daar mag ze intussen ook Oekraïne aan toevoegen.

'I Inside The Old Year Dying' is een ingetogen, bijna intimistische plaat geworden, mede door de behoorlijk Spartaanse arrangementen. Van een schreeuw naar gefluister, zou je bijna kunnen stellen. Zo plooit Seem And I gracieus open van a capella naar een wijds spectrum zoals The Bad Seeds dat ook zouden durven tentoonstellen. Enkel in slotnummer Noiseless Noise wordt de woede losgelaten om aan het einde toch weer te eindigen in gefluister en stilte, het geluidloze lawaai waarvan eerder sprake.

Producers van dienst zijn John Parish en Flood, die het geheel  subtiel hebben ingekleurd. Eerstgenoemde is al sinds jaar en dag de vaste sidekick die precies weet wat La Harvey het mooist doet tikken. Lonesome Tonight is poëzie, zoals enkel Radiohead en meerbepaald Thom Yorke die ook durft schilderen: met schaarse en broze elementen forten bouwen. De stem verkent alle hoeken van de kamer. Hoor hoe ze in The Nether-Edge mooi van laag naar allerhoogst een fraaie song inkapselt op een bevreemdend ritme.

I inside The Old Year Dying verdraagt absoluut geen haast en laat zich als een ui, laag per laag, pellen tot je bij de kern komt en die is teder en verschroeiend tegelijk. Zoals al aangegeven in de inleiding: geen gemakkelijke plaat, maar wie zich de moeite getroost, wordt rijkelijk beloond. Toch ook wel benieuwd hoe ze dit werkstuk live ten berde zal brengen in het Koninklijk Circus in het najaar.