Pissed Jeans - Half-Divorced

Sub Pop Records

Kijk, zelfs een jeugdige punkband als Pissed Jeans wordt na twintig muzikale jaren en vijf studioplaten stilaan oud. In de zin van huwelijken, vader worden, echtscheidingen of andere ooit zo verfoeide “volwassen” perikelen. Titel ‘Half-Divorced’ houdt zowel een letterlijke afkeer in van die adult troep als een nogal agressieve ontkenning ervan. Een soort van “forever young”-statement, zeg maar.

En dus krijg je ook op deze nieuwe plaat een boel scherpe rotzooi over je heen gekieperd, afkomstig uit de luid roepende, woeste stem van frontman Matt Korvette. Om duidelijker te zijn: een dozijn keer op rij, waarvan de helft de twee minuten zelfs niet afklokt. Gebald plaatje dus.

Een plaatje waarop je zowel hardcore-achtige scherpte krijgt, singalong speedpunk (“Everywhere, everywhere, everywhere is bad / it’s so bad, bad, bad, bad, bad”) als luidruchtige en loggere mathrock. En dat zoals steeds met een typisch, humoristisch Pissed Jeans-sarcasme. Voor dat laatste neem je wel best het tekstboekje ter hand, aangezien het soms veel moeite kost om enige verstaanbaarheid te ontwaren tussen de noise van gierende en hakkende gitaren. En dan kan je wel eens pareltjes tegenkomen als “If violence is now their form of play / Let’s aim 'em towards those who made 'em that way” (Killing All The Wrong People).

Het is vooral die afwisseling, die dit album zo fris en pittig maakt. De vier heren uit Pennsylvania gunden zich zomaar eventjes zeven jaar de tijd om dit ei uit te broeden. En in die tijd valt wel wat te vertellen of muziek te schrijven. Of memorabele en virtuoze gitaarpartijen in te spelen, want daar blinkt dit kwartet ook in uit. Het is dat ontbreken van enige commerciële druk en die DIY-attitude die deze band natuurlijk ook zo geliefd maakt in hardcore middens. Al kan je niet ontkennen dat er muzikaal wel heel wat meer te plukken valt dan agressief sneltrein one-two-three-four-geraas.

Twee keer mikken de heren op vier à vijf minuten stevige herrie: bij het aan Black Flag schatplichtig Junktime in een schizofreen om zich heen schietend gitaargeweld vol energieke spoken “Henry Rollins”-word passages en in het als een knuppel op je kop kloppende afsluiter Moving On, waarbij Korvette en co een open einde voor de toekomst houden. (“I’m moving on, moving on I won’t look back”).

Je vindt trouwens ook een Pink Lincolns cover op ‘Half-Divorced’: Monsters. Fait divers voor de doorwinterde hardcore kenner. Wij onthouden vooral een stevige release die exact op een half uur aftikt en waarop je zowel een heerlijke portie oldskool als een avontuurlijk stuk newskool krijgt. En vooral ook een knaller van een album.