Pink Floyd - The Endless River

Parlophone

Twintig jaar na datum komen we eindelijk te weten welk materiaal uit de sessies voor ‘The Division Bell’ door Gilmour, Wright en Mason opzij werd gelegd om gelijktijdig te verschijnen onder de illustere naam ‘The Big Spliff’. Maar dat instrumentale album zou de ‘Division Bell’ enkel maar voor de voeten lopen. Na de dood van Wright besloten Gilmour en Mason er toch iets mee te doen. En ‘The Endless River’ – waarschijnlijk de zwanenzang van Pink Floyd – slaat ons vandaag met verstomming. 

Toen David Gilmours echtgenote Polly Samson in de zomer met een tweet de release van ‘The Endless River’ wereldkundig maakte, heerste op het internet vooral scepsis. Het werd zogezegd een ambient plaat die lekker voortkabbelde in de lijn van de titel. De betrokkenheid van Waters werd in alle toonaarden ontkend. Bijdehante fans doopten het album ‘Wish Waters Was Here’.

Groot is dan ook onze verrassing nu blijkt dat ‘The Endless River’ stevig overeind blijft in de bandcatalogus. Het album is veel beter dan de andere uit het post-Waters tijdperk. ‘A Momentary Lapse Of Reason’ was een verkapte Gilmour-soloplaat die verzoop in een galmende jarentachtigproductie. ‘The Division Bell’ klonk een stuk floydiaanser, maar de songs waren van erg wisselende kwaliteit.

Het is moeilijk uit te maken welk materiaal als basis diende voor ‘The Big Spliff’ en wat nieuw is. Gilmour en Mason besloten ook bepaalde partijen opnieuw in te spelen en hier en daar achtergrondzang toe te voegen. Voor het slotnummer Louder Than Words schreef Polly Samson de enige lyrics op de plaat. Maar uiteindelijk is dit ook het laatste album van toetsenist Rick Wright, die in 2008 overleed en aan wie ‘The Endless River’ is opgedragen.

En dat hoor je over de hele lijn. Sinds ‘The Wall’ was Wright naar de achtergrond verwezen; hij was door Waters zelfs uit de band gezet wegens een gebrek aan engagement. Maar na de breuk tussen Waters en Gilmour werd Wright opgevist en kon deze zich tijdens de opnamen voor ‘The Division Bell’ revancheren.  Op ‘The Endless River’ klinken zijn toetsen een laatste maal glorieus, zoals in It’s What We Do, dat verwijst naar Shine On You Crazy Diamond.

Heel wat geluiden zijn overigens terug te traceren naar klassieke albums als ‘Wish You Were Here’ en ‘Meddle’. Een feest van herkenning, zonder ergens het gevoel te hebben dat de band zich herhaalt. Meer zelfs, Gilmour en Mason halen het uiterste uit hun spel. Het is lang geleden dat Mason nog zo uithaalde op de drums. Sommige stukken klinken zo progressief (Skins) dat ze op ‘Ummagumma’ hadden kunnen staan.

Maar dé ster is David Gilmour. Zijn uit duizend herkenbare gitaarspel klinkt bij vlagen fenomenaal. Overweldigend mooi, en soms ook gespierd, zoals het staccatoritme in Allons-y dat rechtstreeks teruggrijpt naar ‘The Wall’ (Run Like Hell). Bovendien zit de productie weer vol met allerlei mysterieuze geluiden. In Talkin’ Hawkin’ mag Stephen Hawking weer opduiken. Pink Floyd is de soundtrack van het universum.   

In de aanloop naar deze release was er heel wat te doen geweest rond de kwaliteit van het gezongen Louder Than Words. Te ondermaats, werd er geoordeeld op basis van de trailer. Wij zijn weer tegendraads onszelf door die mening niet te delen. Wat we willen zeggen: in het refrein wordt een interessante paradox blootgelegd tussen de woorden en de boodschap. En Gilmour zingt het met verve.

‘The Endless River’ doet ons opnieuw in mirakels geloven. Het is veredeld knip-en plakwerk over een periode van twee decennia. Maar liefst vier producers kwamen eraan te pas. En toch is het een homogeen geheel met een albumflow, die de verzamelde concurrentie het nakijken geeft.

De twee laatste studioalbums waren verre echo’s van een band die ooit zo vernieuwend was. Maar met ‘The Endless River’ mag elke fan het weer hardop verkondigen: Pink Floyd is één van de beste bands ter wereld.