Pinegrove - Marigold
Rough Trade
“I’m scared to know / But I need to know”, zingt frontman Evan Stephens Hall van Pinegrove op Moment, het vijfde lied van nieuwe plaat ‘Marigold’. Het vat goed de kwetsbaarheid en het zoeken samen dat de rode draad vormt doorheen de discografie van de Amerikaanse indieband.
De groep zag het levenslicht in 2010, met een reeks ep’s en platen die opvielen door de emoties en de overkoepelende boodschap van de band: Soms zit het allemaal wat tegen, maar hou vol, we zitten allemaal samen in de shit. Dat leidde tot teksten als: “I saw Leah on the bus a few months ago / I saw some old friends at her funeral”, gevolgd door “I should call my parents when I think of them / Should tell my friends when I love them” (uit Old Friends, van ‘Cardinal’ uit 2016).
‘Cardinal’ was ondanks de gebrekkige productie ijzersterk en de groep leek op weg naar roem. Maar helaas, opvolger ‘Skylight’ uit 2018 stelde teleur. We rakelen het niet graag op, maar frontman Hall raakte in vol #MeToo-tijdperk bij een schandaal betrokken. Een storm in een glas water bleek achteraf: de man was verliefd geworden op een roadie en had een situatie verkeerd ingeschat. De eer werd publiekelijk wel enigszins hersteld, maar het kalf was al verdronken, net als de carrière.
‘Skylight’ was voor het schandaal geschreven en kreeg een vertraagde release. Maar het album klonk te clean, te afstandelijk en miste de urgentie waar Pinegrove op voorgaande releases zo goed in was geweest. Het voelde kortom minder authentiek en zelfs ietwat fake aan, zeker gezien de omstandigheden. Op nieuwe plaat ‘Marigold’ is de oorspronkelijke kenmerkende kwetsbaarheid en authenticiteit nog niet helemaal teruggekeerd in het geluid van de band.
Het album begint nochtans goed. Opener Dotted Lines is sterk en de band beheerst nog steeds de kunst om machtige, instrumentaal opzwepende nummers te maken, die perfect contrasteren met de droevige, jongensachtige stem van Hall (godverdomme, wat kan die man zalig klagen). Ook The Alarmist en het eerder vermelde Moment mogen er zijn, net als vooruitgeschoven single Phase, al klinkt dat nummer wat melig. Titelnummer en afsluiter van de plaat, Marigold is een interessante instrumentale soundscape.
Toch blijft het gevoel dat dit een heel andere Pinegrove is dan de groep van vier jaar geleden. En dat ligt niet alleen aan het feit dat het wat meer alt-country klinkt dan vroeger. De rest van de plaat haalt niet hetzelfde niveau als oude nummers en voelt een beetje overbodig aan. De indruk blijft dat de band minder diep graaft dan ze deden en zich minder kwetsbaar opstelt. Het zou natuurlijk ook aan de gladdere, kristalheldere productie kunnen liggen, aan de oprukkende jaren of het feit dat de band bij groter label Rough Trade tekende.
Wie weet, misschien hebben wij wel gewoon heimwee naar de beginperiode van de band. Toch beginnen wij stilaan te vrezen dat Pinegrove de punch is kwijtgeraakt, die hen speciaal maakte. ‘Marigold’ is op zich zeker niet slecht, maar had meer kunnen zijn. Duimen maar dat de band op de volgende plaat de rauwheid en urgentie van de eerste albums helemaal weet terug te vinden.