Picidae - It's Another Wor d

Eigen beheer

Zeven jaar geleden schreven we bij ‘The Accident (And Other Love Stories)’ van Spencer The Rover dat we dachten dat platen zoals die niet meer gemaakt werden, maar we hadden het mis. Ook in Noorwegen kleurt men nog wel eens buiten de lijntjes met gelijkaardige tinten.

It's Another Wor d

Op dit ‘It’s Another Wor d’ van Picidae bijvoorbeeld, een plaat die, net als voornoemde, jaren mocht rijpen. Ze ontstond in de kokers van Sigrun Tara Øverland en Eirik Dørsdal en het duo gaat erop aan de slag met ongewone instrumenten om zo een - welja - geheel eigen wereld te scheppen.

Beide leden zijn multi-instrumentalisten. Øverland speelt gitaar, maar ook lier, autoharp en de Japanse taishōgoto die ze ooit kreeg van een familielid. Zij neemt ook de meeste zang voor haar rekening. Dørsdal is trompettist van dienst, maar beroert ook de bas, voegt hier en daar wat elektronica toe, tokkelt op de kalimba en verzorgt de achtergrondzang. Producer Morten Martens (Salvador Sanches/ Grande) kwam af en toe uit zijn stoel om wat baslijnen en toetsen toe te voegen.

Beide hoofdrolspelers hebben een andere muzikale achtergrond. Øverland liet zich vooral inspireren door folk, progrock, klassieke muziek en werd door haar ouders ondergedompeld in een bad van Chileense klanken (beiden speelden in een Chileense band). Dørsdal heeft eerder een jazz-achtergrond.

In 2008 bracht het duo al de ep ‘yesmakemedream’ uit en dit album zag eigenlijk al het levenslicht in 2015 toen het uitkwam in Japan (met weliswaar een andere hoes) toen ze daar op tournee waren. De titel van de plaat vonden ze in Moskou tijdens een tussenstop aldaar. Ze zagen overal de slogan “It’s another world”, hangen, maar hier en daar waren er letters verwijderd. Bij een van de posters ontbrak de “l” en kreeg je het leuke, toepasselijke woordspelletje met “word” en “world”.

De poëtische teksten werden neergepend door Øverland en lijken wel surrealistische verhaaltjes waarin toch universele gevoelens verscholen zitten. In de breekbare opener Corey lijkt het te gaan over een extreem verlegen, onzeker jongetje terwijl in Freia de geur van kaneel allerlei herinneringen terugbrengt. In andere liedjes, zoals Colored Bones, staat de liefde centraal.

De frasering van Øverland is apart, maar betoverend en de minimale, maar smaakvolle arrangementen voegen altijd wel iets toe. Soms, zoals in Emmet Hill Meadows klinkt Picidae als pure folk, maar in Laponiae Insulae schuiven ze op naar de sound van Laïs op de laatste, meer experimentele platen en bij het wondermooie Sustain moesten we even aan Mad About Mountains denken.

Hoe verder de plaat vordert, hoe raadselachtiger ze wordt. Zo is het verhaal van Uba & Andor ons compleet vreemd. We vermoeden dat het één of andere Japanse legende betreft, maar de tekst geeft niet veel prijs. Hetzelfde geldt voor afsluiter Blecksprut, dat iets te maken heeft met inktvissen en start met Øverland die onder water lijkt te zingen en eindigt met zachtjes klaterend water.

Wat er ook van zij, in een wereld vol eenheidsworst zijn platen als deze een welkome afwisseling. Wij voelden ons bij beluistering als een parelduiker die een kleinood opdook.

28 maart 2017
Marc Alenus