Phronesis - The Behemoth

Edition Records

Jazzgroep Phronesis heeft bij ons de laatste jaren enige bekendheid verworven. Het trio stond onlangs nog op Brussels Jazz Festival en eerder waren ze te zien op Midzomer (Leuven) en Jazz Middelheim. De groep heeft al wat prachtalbums op het cv en daar doen ze met 'The Behemoth', de opvolger van 'Parallax', nog een schepje bovenop.

Een deel van de aantrekkingskracht van de groep bestaane uit de Deense bassist Jasper Hoiby, de Britse pianist Ivo Neame en de Zweedse drummer-percussionist Anton Eger zit in het diverse karakter. Toch zijn er ook andere elementen die aangeven dat Phronesis een van de jazzbands is om in de gaten te houden.

'The Behemoth' zet de samenwerking met artistiek leider, arrangeur en dirigent Julian Argüelles in de verf. Die vertaalde de aandikkende catalogus die Phronesis bijeenschreef naar een big band-geluid. Die nieuwe weg vond zijn oorsprong in een optreden samen met de Frankfurt Radio Big Band in de Guildhall School op London Jazz 2015, een overwéldigend concert dat dankzij de weelderige arrangementen op lovende kritieken mocht rekenen. Die ervaring is zodanig blijven doorwerken dat het nu ook hier zijn weerslag krijgt.

Phronesis blijft spannende richtingen inslaan. Het door Ivo Neame gepende Ok Chorale (uit 'Parallax') blijft bijvoorbeeld stevig overeind. De groep sluit direct aan op het meest recente album, maar biedt fans tezelfdertijd iets nieuws aan. Dat blijkt ook uit het eveneens uit 'Parallax' geplukte Stillness, dat hier uitgroeit tot een hoogtepunt.

Uiteraard herneemt de groep ook enkele composities uit doorbraakalbum 'Life To Everything': Herne Hill, Urban Control (dat zelfs een afzonderlijke introductie krijgt en waarop dirigent Arguëlles ook even solo op de tenorsax te horen is) en Phraternal. Het album is dan ook vooral tot stand gekomen door Arguëlles' inbreng als arrangeur en big bandleider.

Ieder groepslid heeft een eigen compositorische inbreng, waardoor 'The Behemoth' blijk geeft van nuance en evenwicht. Phronesis neemt risico's, zeker in die passages waar de groep voluit gaat zoals tijdens Zieding. Dit was dan ook een uitgelezen kans voor de band, die al veel langer fan is van Arguëlles' werk.

Toch kan dit big bandalbum ook beschouwd worden als een alternatieve best of, een verzamelaar waarop Phronesis bewijst één van de grote jazzbands te zijn door op eigenzinnige en onvoorspelbare manier (het gitaarwerk van Martin Scales op Untitled #1 en Happy Notes) de songcatalogus onder de loep te nemen en nieuwe wegen in te slaan. 'The Behemoth' is kleurrijk, vindingrijk en gaat op een creatieve manier om met het eigen oeuvre.