Phosphorescent - To Willie

Dead Oceans

Wat Matthew Houck met dit album doet, deed Willie Nelson zelf al in 1977. Toen bracht die laatste immers een eerbetoon aan Lefty Frizzel met zijn ‘To Lefty, from Willie’. Met een dikke knipoog refereert Houck daar nog eens extra aan, met het cd-opschrift ‘To Willie, from Phossy’. En kijk er vooral ook eens het artwork van beide albums op na. Ineens lijkt 1977 niet meer zo lang geleden.

Tot zover onze muzikale geschiedenisbijdrage. Laten we vooral onze aandacht vestigen op de versies die Phosphorescent maakte en bundelde op zijn laatste worp. En diegenen die nog steeds een traan wegpinken bij het horen van Wolves of andere nummers uit het bejubelde ‘Pride’ mogen daarbij alvast gerust ademhalen: er zijn geen traankanonnen te bespeuren op ‘To Willie’, enkel gemoedelijke nummers die in een heerlijke countrysfeer baden.

Maar Phosphorescent zou zichzelf niet zijn als hij zijn melancholische aanpak achterwege zou laten. Met een klagende stem, die het best te vergelijken valt met de meer gekende Bonnie ‘Prince’ Billy, geeft de man op zijn manier diepgang aan Nelsons nummers. Can I Sleep In Your Arms is daar zonder twijfel het mooiste voorbeeld van. Een nummer dat  door meerstemmigheid gedragen wordt en bijna geen instrumenten aan het woord laat. En ook bij It’s Not Supposed To Be That Way moeten we nog even slikken. Maar het daaropvolgende nummer Pick Up The Tempo laat ons tranen snel drogen.

‘To Willie’ is een zeer consistent schijfje, van meezingers als Reasons To Quit tot afsluiter The Party Is Over. Enkel Permanently Lonely mocht naar onze bescheiden mening van de tracklist geschrapt worden. Maar goed, iedereen heeft zijn fouten, en wij weten inmiddels gelukkig dat het geen schande is om een nummer te skippen.

Met ‘To Willie’ zou Phosphorescent wel eens wat meer naamsbekendheid kunnen krijgen, en dat wensen we hem van harte toe. Het zou immers niet onterecht zijn om bij Bonnie ‘Prince’ Billy te refereren naar Phosphorescent, en niet langer omgekeerd.

Maar wat meneer Houck bedoelt met zijn slotnummer The Party Is Over, is ons niet helemaal duidelijk. Mogen wij ons binnenkort verwachten aan een nieuwe tranenwaterval in de vorm van een album met eigen nummers? Wij hopen het alvast. Al is één ding duidelijk: wat Phosphorescent ook doet, hij doet het goed. Wij zijn onvoorwaardelijke fan!