Philip Selway - Let Me Go

Bella Union

Drummer Phil Selway (Radiohead) timmert de laatste jaren hard aan een solocarrière. Nu maakt hij voor het eerst een filmscore. 

Eerder bracht Philip Selway al een handvol soloalbums uit, waaronder ‘Weatherhouse’ (2014) en ‘Familial’ (2010). Toen hij tijdens de veeleisende tour van Radiohead het boek las, waarop regisseur Polly Steele een filmscenario baseerde, was hij erg aangedaan door de emotionele rijkheid ervan. Het verhaal rond de relatie tussen moeder en dochter, over verlies en vertrouwen tegen de achtergrond van WO II was een nieuw, uitdagend project.

Selway presenteert hier veertien, voor het merendeel instrumentale composities van de geluidsband voor de film. In de titeltrack Let Me Go, een aangrijpende pianoballad met pakkende zinsnedes als “Nobody answered the call” zingt Selway zelf en Lou Rhodes (Lamb) tilt Walk een niveau hoger. De klemtoon komt dus sterk op de instrumentatie te liggen. En hoe mooi of aandoenlijk deze composities soms ook zijn, nergens heb je de indruk dat Selway ergens het verschil wil maken met andere soundtrackleveranciers. Dit lijkt in eerste instantie dan ook vooral een interessant zijspoor voor de drummer; liefhebberij in de marge.

Muzikaal hoor je een mix van verschillende elementen: Selway als singer-songwriter (de dromerige Nick Drake-achtige gitaartokkels van Wide Open en Days And Nights) en ambientgericht werk met Brian Eno als inspiratie naast de haast obligate passages in het postmodernen en klassieke genre (het sterk naar Max Richter verwijzende Don’t Go Now).

Selway komt hiermee deels los van de singer-songwriter kant. Hij wil weg van Radiohead en gaat meer op zoek naar muzikale uitdagingen zoals het uitwerken van knappe arrangementen met zingende zaag, piano en cello naast gepaste, maar ook sombere en donkere begeleiding bij een doorwrongen en doorleefd verhaal dat ongetwijfeld op grootse emoties en de daarbij horende tranen mikt.