Pharrell Williams - G I R L
Columbia Records
Als er één artiest is waar we de laatste jaren sterk van onder de druk zijn, dan is het Pharell Williams wel. In 2013 bracht hij drie hitsingles op de markt: Get lucky, Blurred Lines en Happy. Nummers die bovenaan alle hitparades prijkten en lovend werden onthaald door muziekliefhebbers en recensenten. Nu is er ‘G I R L’, zijn tweede soloalbum, opgedragen aan "de vrouw". Vermoedelijk heeft dat dan weer te maken met de kritiek die hij kreeg op de (vrouwonvriendelijke) tekst en videoclip van Blurred Lines.
Het album opent met Marilyn Monroe. In tegenstelling tot wat de titel doet vermoeden, is Pharrel eerder op zoek naar een onbekend meisje als ultieme levenspartner. Bijzonder leuke tekst en catchy melodie. De strakke funkgitaren en bijzonder goed georkestreerde strijkerspartijen, geschreven door niemand minder dan Hans Zimmer, maken van dit nummer een pareltje, dat ons meteen de repeatknop doet opzoeken.
Dat Pharrell geregeld met anderen samenwerkt is algemeen geweten en dat is hier niet anders. Zo horen we de stem van Justin Timberlake op Brand New. Een stemgeluid, dat perfect aansluit bij dat van Pharrell. Op een bepaald ogenblik komen de twee stemmen samen en krijgen we de indruk dat we naar een album van The Jackson 5 aan het luisteren zijn. Op Know Who You Are is Alicia Keys te gast. Als eerder rustig nummer kan dit met zijn heerlijke r&b-zang perfect naast het betere werk van Angie Stone staan.
In meesterzet Gust Of Wind krijgt het soulgeluid van Pharrell door de geweldige bijdrage van Daft Punk een extra dimensie met de typische robotzang. Single Happy blijft verslavend vinden en we zijn zeer happy dat dit niet enkel beperkt is gebleven tot de soundtrack van ‘Despicable Me 2’.
Ook op Gush horen we invloeden van Michael Jackson waarbij je merkt dat Williams zich de laatste jaren meer is gaan toeleggen op het zingen en minder op raps. Lost Queen, dat opgebouwd is uit twee delen en zo het langste nummer vormt van de plaat, kreeg een minder toegankelijke productie. In het eerste deel horen we Williams raps neerzetten op een strak maar minimalistisch deuntje, maar dit mondt nadien uit in een zwoele r&b-song. Een nummer dat vanwege het experimentele kantje zeker ook de liefhebbers van N*E*R*D zal aanspreken.
Toch zijn niet alle nummers even goed en spannend. Hunter gaat al snel vervelen vanwege de te eenzijdige popstructuur en blijft enkel overreind door de stem. Net als Come Get It Bae waar er een kleine rol is weggelegd voor Miley Cyrus. Met een strofe en refrein vragen we ons af welke meerwaarde haar bijdrage oplevert. Het album sluit overigens bijzonder slapjes af met It Girl, een traag nummer dat uitfade met een gitaarsolo, maar het nodige vuurwerk mist.
Met 'G I R L' heeft Pharrell Williams een goed album gemaakt, maar het bevat te weinig uitschieters om te spreken van een topper. Misschien heeft hij de verwachtingen te hoog gemaakt na de geweldige single Happy en keken we uit naar meer uptempo nummers. Nu hadden we te vaak het gevoel dat we in een afterparty zaten. Een afterparty waar het publiek aan het uitbollen was. In onze ogen maakt Williams zijn ode aan de vrouw maar voor de helft waar.