Pharrell - In My Mind

Virgin Records

Op 24 juli verscheen het langverwachte solo-album van Pharrell Williams. De man werd bekend als lid van het schrijvers- en producersduo The Neptunes. Bestsellers als Britney Spears, Nelly, Kelis, Jay-Z, Snoop Dogg en Justin Timberlake deden reeds een beroep op de experimentele kunsten van Williams en zijn kompaan Chad Hugo. Samen met Shay Haley vormde dit duo trouwens ook de band N*E*R*D, die we reeds hadden gezien en goedgekeurd op Rock Werchter 2004. 

De uitgebrachte singles van het nieuwe album zijn reeds een tijdje gekend: Can I Have It Like That, een avontuurtje met Gwen Stefani, Angel en Number One, een samenwerking met Kanye West. Wij vonden deze hits vrij slappe koffie en veel commerciëler dan we gewoon waren van het anders zo proefondervindelijke gekkenhuis genaamd Pharrell.

Het uitnodigen van andere beroemde sterren op een solo-album, beginnen wij eerlijk gezegd een nogal vreemde en vooral storende ziekte te vinden in het hiphopperswereldje. Blijft het bij eentje kan het er nog mee door, maar Jay-Z, Snoop Dogg, Kanye West, Gwen Stefani, Jamie Cullum, Slim Thug en Nelly elk hun bijdrage laten leveren is naar onze normen wat te veel van het niet altijd zo goede. Ze worden eerder uitgenodigd om de verkoopscijfers te laten stijgen dan om het plaatje inhoudelijk te boosten, hoewel het tekstballonnetje op de achterzijde van de cd andere waarden preekt: “Wealth is of the heart and mind, not of the pocket.”

 

De inhoud zelf klinkt behoorlijk soulvol en oprecht voor een actuele hiphopplaat. Daarmee kan ze zich ietwat onderscheiden van andere hoopjes r ’n b ellende die worden platgedraaid op MTV, als waren ze inwisselbaar, en waarin we allesbehalve de ziel van een artiest in ontdekken. Zo horen we Pharrell in Show You How To Hustle tekeer gaan als een gangstarapper met lood in z’n achterwerk – vloeken dat die kan! Our Father klinkt ook nog behoorlijk thuggy. In Raspy (shit) en Best Friend heeft Pharrell heerlijk vloeiende rhymes in de mond, ze deden denken aan diegene waarmee LL Cool J is groot geworden.

 

Vergeleken met al z’n vorig werk kleurt de nieuwe spruit van Pharrell veel meer binnen de strakke lijntjes die de hedendaagse popmuziek uittekent. We hoorden erg weinig avontuurlijke wendingen en mesjogge beeps en bleeps, maar dat neemt niet weg dat de plaat wel degelijk een plek verdient in de hitlijsten, want zo komen Pharrell en z’n brothers and sisters aan hun centen. Hoog tijd dat we Sugar Hill Gang of Arrested Development nog eens inladen.