PFM - I Dreamed Of Electric Sheep/Ho Sognato Pecore Elettriche
InsideOut Music
Het afgelopen jaar keken we meermaals op in de richting van de Azzurri. Niet om één of andere voetballer van Napoli (eat your heart out, Dries Mertens), maar omdat we ons keer op keer verwonderden over de vitaliteit van de Rock Progressivo Italiano ofwel RPI. Meest in het oog springend is het fijne comebackalbum (mogen we dat nog zeggen?) van het instituut Premiata Forneria Marconi ofwel PFM.
Want een echte comeback is het niet. Hoewel, vergeleken met het steriele want elektronische en op autotune drijvende ‘Emotional Tattoos’ (2017) is de nieuwe schijf echte muziek met kop en staart. En meteen komt ze in twee edities, want label InsideOut moet ook aan het internationale publiek denken. Nieuw is dat niet. PFM bracht de Italiaanse platen in de seventies ook in het Engels uit op Manticore, de huisstal van Emerson, Lake & Palmer. Ook nu kun je kiezen tussen ‘I Dreamed Of Electric Sheep’ of ‘Ho Sognato Pecore Elettriche’. Je vindt beide versies op het dubbelalbum. Omwille van de muzikaliteit geven wij de voorkeur aan de Italiaanse. Wie wil Franz Di Cioccio’s aangenaam hese stem, gerijpt met de jaren, nou niet in zijn moerstaal horen?
Drummer-zanger Di Cioccio en bassist Patrick Djivas zijn de enige overlevenden van de gouden jaren zeventig, maar ook violist Lucio Fabbri is al sinds 1980 een sterkhouder van de legendarische groep. Mocht ‘Ho Sognato Pecore Elettriche’ hun laatste wapenfeit zijn, dan mag deze dinosaurus met opgeheven kop te ruste gelegd worden. Maar daar rekenen we niet op, want sciencefictionliefhebber Di Cioccio heeft er duidelijk veel zin in. En het oeuvre van schrijver Philip K. Dick is groot genoeg om in de toekomst te blijven inspireren. ‘Do Androids Dream Of Electric Sheep’ is maar één van Dicks vele populaire verhalen, ofschoon dankzij de film ‘Blade Runner’ de titel met de meeste renommee.
Toch is ‘Ho Sognato Pecore Elettriche’ geen echte conceptplaat geworden. Na een spannende orkestrale ouverture vertellen de verschillende songs elk een eigen verhaal(tje), maar ze hebben wel steeds aanknopingspunten met het originele narratief. Belangrijker is dat het een groepswerk is geworden met voldoende melodieuze hoogtepunten. Progrock wisselt hier af met kwaliteitspop en singer-songwriter. Ian Anderson van collega-legende Jethro Tull levert een essentiële fluitbijdrage aan Il Respiro Del Tempo, met ruim zes minuten het langste stuk op de plaat.
Vernieuwend is ‘Ho Sognato Pecore Elettriche’ alleszins niet, maar daar zit ook niemand op te wachten. Je zou het zelfs een bedaard (lees: pensioengerechtigd) werkstuk kunnen noemen, en er zijn in 2021 betere RPI-platen verschenen. Maar leg dit schijfje op in de huiskamer, en niemand loopt de deur uit. En laat wie de band nu ontdekt, meteen ook het debuut ‘Storia Di Un Minuto’ verkennen. Dat album verscheen vijftig jaar geleden, op 3 januari 1972, en is een tijdloos audiofiel monument. Hierna zouden er nog vele volgen.