Peter Murphy - Silver Shade
Metropolis Records
In het gezegende jaar 1979 transformeerde Peter Murphy zich tot graaf Dracula als frontman van Bauhaus met de legendarische debuutsingle Bela Lugosi’s Dead. Als androgyne persoonlijkheid met donkere mascara, zwarte cape en morbide vibratostem werd Murphy een levende muzikale vampier. En vampiers leven voor altijd.
Tenminste, dat gelooft de Brit toch zelf. Want wij waren een paar jaar geleden minder overtuigd van de zoveelste wederopstanding van Bauhaus. Dat was eerder een volledig op automatisch draaiende hitmachine die twee decennia aan nieuw materiaal probeerde weg te moffelen. In elk geval is Peter Murphy ook op eigen benen platen beginnen maken, waarbij vooral de David Bowie-alike stem de grootste smaakmaker bleek. Niet dat Peter Murphy geen fijne songs uit de hoge hoed toverde (getuige vooral een aantal UK billboard-noteringen in de nineties), maar de tien soloplaten, die ‘Silver Shade’ zijn voorafgegaan, en het handvol live weergaven (met natuurlijk Bauhaus-vertolkingen), hebben nooit echt grote potten gebroken op “het continent”.
En dat gaat nummer elf ook niet doen. Daarvoor leggen we de kaarten nu al bloot op de tafel. Want de titeltrack rockt er nog wel lekker op los met een smakelijke riff en in opvolger The Artroom Wonder bewijst Peter Murphy dat een sterke song ook op een soort van Kraftwerk-computerdeuntje en een akoestische gitaarriff kan blijven rechtop staan, zelfs al groeit die mooie eenvoud al snel uit tot theatrale synthesizergrandeur. Dat ruikt natuurlijk voor een tweede keer op rij naar de samenwerking met de legendarische Youth (Killing Joke), die de knoppen beroert. Beide heren zien de zaken graag groots. Zoiets als “I want to tell you this is the meaning of my life”, dat na ettelijke herhalingen meer en meer dramatiserende strijkers als ondersteuning krijgt.
Maar dreigen doet Dracula al een hele tijd niet meer. Daarvoor zorgen drumcomputers en synthetische digitale synthmotiefjes, ook al probeert een machtige stadionrocker als Soothsayer vol power en live vibraties (en zelfs wat effectieve Bowie-magie) het tegendeel te bewijzen. In elk geval kan je deze groeiplaat alles behalve hapklaar noemen. Bovendien kan die typerende bibberstem je nog steeds de stuipen op het lijf jagen. We geven deze elfde langspeler in elk geval nog een paar luistersessies, waar we zeker wel van zullen genieten, ook al weten we nu al dat we hiervoor nooit echt plat op de buik zullen gaan.
De fans hebben in elk geval erg lang moeten wachten op deze ‘Silver Shade’, het album dat dezelfde titel draagt als het platenlabel dat Peter Murphy vorig jaar oprichtte om live materiaal en nooit uitgebrachte spullen in de markt te zetten. Gevaar op overkill door een vampier?!? Gekker moet het niet worden.