Peter Doherty - Hamburg Demonstrations

BMG

Pas nog gelezen: Peter Doherty die in een interview zegt dat The Libertines eeuwig zullen blijven bestaan omdat de groep zo’n beetje zijn vriendengroep is waarmee het fijn rondhangen is. Daarnaast houdt Peter Doherty er ook een solocarrière op na, al stond die een hele tijd op een laag pitje. Het heeft negen jaar geduurd voor er een opvolger was voor ‘Grace/Wastelands’. 

Pete is een intelligente, belezen kerel en het hoeft dan ook niet te verbazen dat de titel van het openingsnummer Kolley Kibber naar een boek verwijst, ‘Brightron Rock’ van Graham Greene (leestip!) uit 1938. Het nummer klinkt speels en ongedwongen met het kleine gitaartje aan het begin en einde en de paar regeltjes Duits tussenin. Het is meteen duidelijk: Peter Doherty zet de regels van het songschrijven ook anno 2016 nog netjes naar zijn hand. Alles kan en alles mag.  

Door alle verhalen die Peter Doherty omringen en omringd hebben wordt het allerbelangrijkste vaak over het hoofd gezien: dat Doherty naast enfant terrible ook een steengoede singer-songschrijver is. Het was I Don’t Love Anyone (But You’re Not Just Anyone), de eerste single uit ‘Hamburg Demonstrations’, die ons deed aanvoelen dat dit wel eens heel goed zou kunnen worden. De titel is poëzie in één zin, de essentie van liefde in een titel en ook nog eens een mooi liedje.

We komen het nummer trouwens twee keer tegen. Eén keer in een soort dronkenmansversie waarin Peter erop los lalt met strijkers op de achtergrond, een andere in een meer traditionele singer-songwriter-versie. Twee keer hetzelfde nummer en toch compleet anders. Ook dat kan hij.

En toch is I Don’t Love Anyone (But You’re Not Just Anyone) niet de beste song op ‘Hamburg Demonstrations’. Die eer is weggelegd voor Birdcage; een duet, ook al is daar op de hoes geen enkele melding van gemaakt. De dame in kwestie met wie Pete zijn zanglijnen deelt heet Suzi Martin en haar stem doet denken aan Meredith van Pop In Wonderland. De dame met wie hij zijn lijnen had moeten delen is Amy Winehouse, want de tekst van Birdcage is van haar hand.

Amy Winehouse komt wel vaker voor op deze plaat: het prachtige Flags From The Old Regime gaat ook over haar. Haar naam wordt er één keer in vernoemd – helemaal op het einde – maar zinnetjes als “And the fame they stoned you with / Your tiny shoulders soldiered it”, laten geen twijfel over het onderwerp bestaan.

Hell To Pay At The Gates Of Heaven klinkt alsof het gespeeld wordt in een saloon vol dronken cowboys, maar de waarheid is veel wranger: het is een tekst over de aanslagen in de Bataclan, waarin Pete zingt: “Join a band or join the army.”

‘Hamburg Demonstrations’ is geen gladde plaat, geen opgekuiste plaat, want zo zal Peter Doherty nooit klinken. Op A Spy In The House Of Love horen we een typemachine en de originele demovocalen. En zo zit de plaat vol kleine verrassingen.

Het kan de mondharmonica in Oily Boker zijn die je doet opkijken of de plaatsing van zijn woorden, een mooi zinnetje, een gitaarriedeltje, dat je aandacht trekt, of zijn manier van zingen, maar uiteindelijk zal je moeten erkennen: niemand anders dan Peter Doherty zou ‘Hamburg Demonstrations’ gemaakt kunnen hebben.