Peter Broderick - Grunewald

Erased Tapes Records

Bij wie een knipperlichtje aangaat bij de naam Peter Broderick of Erased Tapes – het label met ondermeer Ólafur Arnalds en Nils Frahm in de gelederen – weet dat het loont even te gaan zitten om te luisteren. De pas dertigjarige componist heeft zich immers gespecialiseerd in minimale, maar essentiële, postklassieke ambientmuziek, vaak gebaseerd op emotioneel gevoelig pianospel.

Grunewald

Dat is bij de ep ‘Grunewald’ niet anders. Opgenomen op slechts één dag in de Grunewald-kerk in Berlijn, presenteert dit kleinood vijf broze, gevoelige composities die minimalisme en muzikale rijkdom verzoenen. Dat Peter Broderick een gevoelig zieltje is, bleek niet enkel toen het even allemaal wat snel voor hem ging en hij enkele muisstille sabbatjaren inlaste, maar ook uit het nog geen half jaar oude ‘Partners’ waar hij in avontuurlijke, lyrische toetsenstijl het werk van John Cage bewerkte.

Maar ‘Grunewald’ dus … een plaat waarop de piano opnieuw centraal staat en die volop gebruikt maakt van de galm van het kerkgebouw en vertrekt met Goodnight: een toonbeeld van spaarzaamheid, een evenwichtsoefening tussen desolate pianotoetsen en akkoorden waarin Brodericks status als droompianist bevestigd wordt. Broderick de magiër, de man die stilte schept met geluid en die op het einde van deze opener met de warmte van zijn stem enkele mysterieuze mompels toevoegt.

Al even sterk qua verbeelding en filmische kracht is opvolger Low Light, waarmee de ep langzaam groeit naar meer volle, sterke composities. Want zwaartepunt It’s A Storm When I Sleep, de vierde track, maakt de titel meer dan waar. Een bijna acht minuten durende, vurig rollende pianosong op open vleugel teert op volle galm en grandeur. Een haast meditatieve ontmoeting tussen vingervlug en vingertraag vindt plaats in een dikke wolk van noten en melodie.

Centraal op dit vijf tracks tellende plaatje staat een opmerkelijke bijdrage waarbij Peter Broderick de piano inruilt voor een viool. Ook in dit solostuk weet de Amerikaan de kracht van leegte en resonantie uit te buiten en via een lage toonaard een forse dramatiek te creëren. Die krijgt trouwens nog een extra boost wanneer het nummer halfweg met een fel, smekend staccato uitpakt.

‘Grunewald’ mag je beschouwen als een zoveelste tussendoortje van de overijverige rustmeester. Deze ode aan de opname-kerk in Berlijn geeft inzicht in de brede aanpak van de neoklassieke componist. Om echt van een wonderwerk te spreken, is de ep wat kort en ontbreekt consistentie. Wat niet wegneemt dat Broderick hier weer voor heel wat auditief genot garant staat.

28 februari 2017
Johan Giglot