Peter Baumann - Nightfall
Bureau B
Tangerine Dream kan je beter beschouwen als een soort muzikale familie dan als een band. Buiten peetvader Edgar Froese, die tien jaar geleden de eeuwigheid opzocht, kan je doorheen de zes decennia van deze nog steeds actieve grondlegger van de Berliner Schuhle-stroming en het krautrockgenre ettelijke handen vol muzikanten en medewerkers opsommen. Of het nu over de Pink Years, de Virgin Years of een andere baanbrekende periode gaat.
Toetsenist Peter Baumann stapte in de jaren zeventig in het TD-bootje en lag zo mee aan de basis van de feitelijke doorbraak van de band en van krautrock tout court. Door financiële problemen en meningsverschillen stapte de Duitse producer eind seventies opnieuw op om zijn eigen Private Label op te richten en in de schaduw van zijn vele new age-releases te verdwijnen met zelf ook enkele onbeduidende soloreleases onder de arm. Sinds 2009 duikt Baumann opnieuw op, maar aan een geheel ander front: als stichter van de filosofische Baumann foundation in San Francisco met vele populaire conferenties en boekuitgaven in de neurowetenschap en evolutionaire biologie op het cv.
En muziek blijft natuurlijk ook kruipen waar het niet gaan kan. Na ‘Machines Of Desire’ (2006) en ‘Neuland’ (2019), doorbreekt de man een kwarteeuw studiostilte met ‘Nightfall’, een filmische plaat die vanuit abstracte klanken en zweefgeluiden diepere dimensies opzoekt. En ook een plaat waarmee Peter Baumann een stuk verder reikt dan bovenstaand new age-etiketje.
Dromerige, meditatieve en buitenaardse klanken, lagen vol galm en echo en een trage, penetrante ritmiek zal Baumann heel zijn leven wel met zich mee blijven sleuren. Net als een gevoel van ontastbaar minimalisme en tracks die zich in de oneindigheid lijken te willen verdrinken. Los daarvan moet je je er wel bij neerleggen dat je hier met mechanische synthesizermuziek te maken hebt en dus dramatische arpeggio’s in brede toetsregisters over je heen krijgt: mechanische tamboerijntjes of digitale engelkoren. En dus spreken we niet graag van “piano”, “strijkers” of “percussie”, maar liever van plug-ins en filters. Kwestie dat we elkaar verstaan.
Dat neemt trouwens niet weg dat er geen fijnzinnige details opduiken of dat je kan geraakt worden door de indrukwekkende, soms zelfs dreigende composities en klanken van Baumann. Met zwaar tollende, galmende tribal floortoms en een opklimmende melodie van korte, oosterse klanken durft een luidruchtige track als On The Long Road overdonderend en mysterieus over te komen. En dan hebben we de mistige zweverigheid van A World Apart nog niet aangehaald, waar lange tijd zelfs geen melodieuze inhoud aanwezig is (maar halfweg wel weer vingervlug notenspel vol galm losbreekt).
En dus concluderen we graag samen met u dat ‘Nightfall’ best indrukwekkende synthesizermuziek bevat. De “indruk” en de “synth” liefst op gelijke hoogte. Met die wetenschap, ben je helemaal klaar voor dit stukje digitaal Berlijns theater.