Pete Astor - Tall Stories & New Religions

Tapete Records

Pete Astor, het zal bij velen niet meteen een klinkende bel doen rinkelen, maar de geoefende popquizzer zou wel eens gehoord kunnen hebben van groepen als The Loft of the Weather Prophets. “Gezapig mooie liedjes”, is zowat de definitie die meestal past bij het werk van Pete Astor. En dat is met heel veel respect gezegd. Hij viert een jubileum en kijkt op 'Tall Stories & New Religions' terug op veertig jaar musiceren.

Op 'Tall Stories & New Religions' onderzoekt Pete Astor als het ware het eigen werk, waarbij hij de eigen songs herbekijkt alsof het oude foto’s uit een doos zijn en hij tevens een link zoekt met zijn jongere zelf. Daarbij gaat hij grondig te werk en durft zelfs grootste successen Why Does The Rain en Almost Prayed achteloos aan de kant te laten. Zo schijnt er weer licht op andere, betekenisvolle songs.

Je kan ze bijna beschouwen als verloren juwelen, parels voor de zwijnen, mooi heropgenomen en herbekeken met een keure aan forse muzikanten: drummer Ian Button (Death In Vegas, Papernut Cambridge, Go Kart Mozart), bassist Andy Lewis (Paul Weller, Soho Radio, Blow Up DJ), gitarist Wilson Neil Scott (Summerhill, Felt, Everything But The Girl), en toetsenist-multi-instrumentalist-producer Sean Read (Dexys, Mark Lanegan, Dave Gahan, Iggy Pop, Manic Street Preachers, Beth Orton, Chrissie Hynde). 

Het is een mooie, subtiel coherente plaat geworden van een ouder wordende man die met respect en mededogen terugblikt. Hij probeert deze verloren edelstenen opnieuw te bezoeken en zoekt een balans in de manier waarop de songs nu nog steeds betekenis voor hem hebben, waarbij hij zowel naar de toekomst als naar dat grote en interessante nieuwe land, het verleden, kijkt.

Model Village is een mooie pianoballade over een mooi, verdrietig modeldorp met miniaturen uit het  leven zelf. Met een mooie twanggitaar opent Ladies And Gentlemen over een avondclubzanger die er genoeg van heeft. Slechts één akkoord heeft Chinese Cadillac, maar dat is meer dan voldoende om er mooie song rond te breien. Het dateert uit de Weather Prophets-periode, toen het als B-kantje werd gebruikt. Vaak blijken net die de beste liedjes te zijn.

She Comes From The Rain blijft ook vandaag nog één van zijn mooiste songs, waarbij hij stelt dat hij iets te vaak denkt dat de regen een allesomvattende oplossing is voor veel dingen, die mogelijk aan de hand zijn. Maar hij houdt wel van de manier waarop She Comes From The Rain het zachte punt maakt dat goede liefde voortkomt uit dingen die misschien niet zo geweldig zijn. Dit was de single van The Weather Prophets, waarmee ze de korte periode begonnen bij Elevation/WEA, het label dat Alan McGee oprichtte om zijn favoriete Creation-acts van die tijd op een major te zetten. 

Die herinnert zich dat hem werd verteld dat de hitlijstpositie van She Comes From The Rain in de eerste week hoger was dan die van de nieuwe single van Elton John. Dat voelde heel vreemd, maar vrij snel daarna werd alles weer normaal en Elton bleef het redelijk goed doen. Hij had altijd het gevoel gehad dat er potentieel was voor iets meer swingends in het nummer en hij hoopt dat hij dat nu naar buiten heeft gebracht. Wij zijn het daar helemaal mee eens.

Ook een vermelding tenslotte voor Head Over Heels, dat Astor schreef op zijn vierentwintigste onder invloed van Iggy & The Stooges en de manier waarop Iggy zichzelf blootgaf op het podium, waarbij hij zich letterlijk met honderd procent inzet en in de voorstelling stortte. Astor besefte dat hij dat nooit zou kunnen doen, maar hij had wel het gevoel dat hij het aan zijn nalatenschap verschuldigd was om op zijn minst zo emotioneel open en ongefilterd te zijn als hij maar kon.

Het resultaat van dit alles is een soepele, mooie productie van Astors beste werk, een prachtig, samenhangend reisverslag van een carrière net onder de radar. Mooie tot bloedmooie songs in een ontspannen sfeer perfect neergezet.