Penny Rimbaud & Youth - Corpus Mei

One Little Independent Records

Corpus Mei

En jij dacht dat punkers wel de haren verliezen, maar niet de streken? Good thinking. De ideologische denktank van de beruchte jarentachtiganarchopunkband Crass, Penny Rimbaud, kruist de degens met Killing Joke-bassist en befaamd producer Youth in dit opmerkelijke project. Zo’n achtergrond volstaat al om dieper te graven.

‘Corpus Mei’ is gegroeid uit een visionaire, communistisch onderbouwde droom van Penny Rimbaud. (Hoe kan het ook anders?) Onderwerp is een wereld waar emotie het wint van onderdrukking en de hardvochtigheid van kapitalisme en overconsumptiedrang leidt tot verval. Je krijgt tien vertelsels vol politieke propagandapoetry op je bord. Spoken word-verhaaltjes vol grootse gebaren en termen die Rimbaud met sterke, dramatiserende narratieve kracht op je afstuurt.

Denk aan een soort van fantasy, een overwelmende anti-establishment-documentaire, waaronder Youth een neoklassieke, filmische grandeur steekt. Vol melancholische strijkers of dramatiserende hoorns. En soms met softe, elektronische psychedelica eronder. Of in een korte bijdrage als And If I Lust met een horror-achtige ondergrond van getormenteerde vrouwen (“I reach out to kiss the ghost of spirits”).

Wapen je dus best tegen een filmische spoken word-plaat vol passie, dramatiek en emotie. Waar dat andere Crass-icoon Eve Libertine soms vrouwe Utopia komt spelen met scherpe uithalen. Eindigend met de morbide nazinderende eindwoorden “And the world was made of flesh”, alvorens een laatste hoornstoot de genadeslag geeft.

Mogelijk is het allemaal te overweldigend. Als een uur vol gewichtige Engelse visionaire poetry je afschrikt, dan raden we in elk geval aan om het twaalf minuten langee You Brave Old Land te beluisteren met die eenvoudige, heroische melodie van vier noten die je bijna dwingt om je te scharen achter de toesprekende woorden van de Middeleeuwse vorst. Je zou er je eigen film zo bij maken, als je weet dat Youth dit stuk componeerde terwijl hij op de Sinaïberg kampeerde.

 Misschien nog een fijne kanttekening: het achtjarige groeiproces van dit opmerkelijk project begon in volledige zelfstandigheid: de poezie van Rimbaud en de neoklassieke composities van Youth kwamen eerder toevallig samen en vertrokken vanuit de muziek, waarover de songsmid de juiste spraakwaterval in real time drapeerde. Het resultaat is verbluffend organisch en past als een jas. Zelfs al kijk je verder dan de jazzy, fluffy interpretatie van Somewhere Over The Rainbo,w die dit album opent. In één woord: whaauw!

4 december 2021
Johan Giglot