Penny Arcade - Backwater Collage
Tapete Records
James Hoare heeft het wel wat gehad met het hectische Londen en is naar het groene en weidse westen van Engeland verhuisd. En daarmee heeft hij ook bands als Veronica Falls, The Proper Ornaments of Ultimate Painting even on hold geplaatst en heeft hij de tijd genomen om zijn eigen, persoonlijk eitje uit te broeden onder naam Penny Arcade. De doezelige droompopplaat ‘Backwater Collage’ is hiervan een mooi, langzaam gerijpt resultaat.
Het ligt niet enkel aan de man zijn streelzachte stem en de afwisseling met de hoge en broze zang van Nathalia Bruno, maar ook aan de akoestische basis, het galmende orgel en de algeheel warme gloed van dit album dat we graag spreken over “droom”. De elf semi-akoestische folkpop pareltjes op dit debuut blinken uit in sfeer en gemoedelijkheid. Nu ja …
En toch zit er hier en daar ook een noodzakelijk angeltje in het werk van Penny Arcade. Zoals een luidruchtige gitaar die zo vervormd en vertraagd is, dat ze tegen het einde van Want You Around een halve maat nasleept, wat een erg bizar en oncomfortabel effect geeft. Of zoals bij songs als When The Feeling Is Gone waarvan de structuur best complex verweven is, maar dat tegelijkertijd ook duidelijk nadien opnieuw gestript werd. En waarom wacht je met het meest hitgevoelige nummer van de plaat tot op het einde? “One more sigaret, before you’re gone”, met een heerlijk vuile en vette, bluesy gitaarsolo eronder.
Geen zorg, ‘Backwater Collage’ blijft vasthouden aan zijn easy listening sfeertje met strelende melodieën en aaiende liedjes. Een tikkeltje melancholisch, maar met vaste eigen hand geschreven en in de eigen huisstudio uitgevoerd op gitaar en orgel, die vaak op gelijke hoogte geplaatst zijn en netjes rond elkaar cirkelen. Om vervolgens te worstelen met sessiedrummers die nauwelijks tijd hebben in het verre Londen, of met gebroken multi-tracks en falende taperecorders.
Is het misschien daarom dat er een wat vreemde en eigenzinnige, harmonieuze eindproductie over dit album hangt? Gek dat de perstekst vermelding maakt van een gek-genie als Syd Barrett. Op één of andere manier brachten het soms wat gerafelde geluid met klagerige noten en de licht psychedelische knipogen ons tot dezelfde referentie. Het rauwe geluid van rond elkaar kronkelende, slepende partijen die bewust net iets té luidruchtig zijn ingespeeld. Zoiets.
Oh ja, Penny Arcade staat voor de groezelige speelhallen waar de verschoppelingen van de maatschappij hun hoop in gokverslavingen zien vervliegen. Om maar te zeggen dat James Hoare net zoals bij Veronica Falls de duistere kant van het leven blijft opzoeken. En dat doet hij in dit geval weer vol overtuiging.