Pedro Soler + Gaspar Claus - Al Viento

Infiné

Het duo Pedro Soler en Gaspar Claus zal bij het brede publiek niet direct een belletje doen rinkelen. Claus is cellist en leverde al bijdragen voor Jim O' Rourke, Sufjan Stevens, Rone en vele anderen. Hij nodigde enkele jaren terug zijn vader, de wereldberoemde flamencogitarist Pedro Soler uit naar New York om er te werken aan 'Barlande', een debuut dat gesuperviseerd werd door niemand minder dan Bryce Dessner (The National), die - net als Sufjan Stevens - ook nog eens een eigen muzikale bijdrage leverde. Vader en zoon brachten recent 'Al Viento' uit, de opvolger van het debuut dat ooit door NPR beschreven werd als "één van de mooiste albums van deze eeuw".

'Barlande' was een weldoordachte oefening in het kruisen van tradities en hoe de wisselwerking tussen de wijsheid van vader en de energieke dynamiek van zoonlief weleens voor vonken zou kunnen zorgen. Dat bleek ook uit de ontvangst van het debuut. De contemplatieve flamenco en de bijhorende weemoed maakten iets los, zoveel was duidelijk. De concertzalen liepen vol om dit nieuwe talent te aanhoren. En daarna was het tijd om te bezinnen.

Was het debuut nog geworteld in de New York - Brooklyn-scene, dan is de opvolger vooral een Europese affaire. Soler en Claus werkten op dit album onder meer samen met Ijslandse muzikant-producer Valgeir Sigurdsson. In zijn winterse Greenhouse studio werd het album geconcipieerd, waarna het, onder het goedkeurende oog van de Petenera (een mythe die tot op de dag van vandaag schrik inboezemt bij de oudere generatie), in het zonovergoten Andalusië verder afgewerkt werd.

Ook dit keer zocht het duo naar versterking. Die vonden ze onder meer bij Matt Elliott (Third Eye Foundation) en bij Serge Tessot-Gay, gitarist bij Noir Désir.

Al van bij de weemoedige opener Cuerdas Al Viento is het prijs. Een akoestische flamencogitaar en een sombere cello kruisen de degens met elkaar. Er zit een speelse joie de vivre in, evenals een heerlijke zorgeloosheid. Na een paar minuten speelt de cello dan een aangrijpende partij die inwerkt op het gemoed en je haast naar een zakdoek doet grijpen. Toch is het geen vrijblijvende oefening en zoekt het duo nadrukkelijk naar nieuw muzikaal terrein. Zo schippert de track tussen flamencotraditie, weird folk en ook improvisatiefragmenten.

Vader en zoon scheppen een geheel eigen terrein. Voor wie bekend is met het debuut, zijn er geen grote, ingrijpende wijzigingen. Alleen voelt het nieuwe album veel rijper en beter ontwikkeld aan.

Vendeval bijvoorbeeld, neigt sterk naar klassieke flamenco, inclusief het hitsige, opzwepende ritme. Maar onder meer door de toevoeging van dissonante cello maakt het duo er echt iets geheel nieuws van. Het hele album is geworteld in flamenco, maar vertakt gaandeweg erg knap. Naar het einde van de track toe komt er ruimte vrij voor de cello om er wild tegenaan te gaan.

Het album bevat acht composities, waarvan de meeste algauw een tiental minuten in beslag nemen. Dat maakt het geen gemakkelijke rit. Die inspanning wordt echter dubbel en dik terugbetaald. Wie luistert naar nummers als Corazon De Plata hoort misschien vaagweg echo's van de wilde, furieuze uithalen van John Cale ten tijde van Venus In Furs.

De composities vloeien mooi in elkaar over en zetten aan tot dagdromen. Het muzikale spel is vloeiend en het is duidelijk dat de magie tussen vader en zoon echt werkt. En er is humor, al ligt die er niet vingerdik op en moet die tussen de lijnen door gelezen worden (denk maar aan het spel met het clichématige ritme van de classic flamenco).

'Al Viento' ('naar de wind') is een grotendeels instrumentaal album. Slecht op Silencio Ondulado is er enige tekstuele inbreng. Het is met zijn twaalf minuten ook de langste compositie, met gastbijdragen van Matt Elliott en Serge Tessot-Gay. En meteen ook een knap hoogtepunt op dit meer dan bijzondere album.

Het nieuwe album beperkt zich niet tot de muzikale interactie tussen vader en zoon. Het vertelt ook iets over leven, liefde (Cien Enamorados), dromen (El Sueno De La Petenera) en tenslotte ook de dood. 'Al Viento' is een aanrader voor wie van flamenco houdt, maar ook voor de muziekfan die breder luistert dan het mainstream aanbod.