Pavo Pavo - Young Narrator In The Breakers
Bella Union
Een bende verveelde intellectuelen, zo zou je het kwintet Pavo Pavo kunnen omschrijven. Want na de studies aan Yale, kwam het idee om samen wat muziek te maken (zoals universiteitsbandjes wel vaker ontstaan). En laat dit artistieke zootje uit Brooklyn op dit bonte debuut nu ook net een boel muzikale regels aan de laars lappen. Klinkt bekend in de oren?
Het zou dus de aanzet kunnen zijn voor een groot verhaal. Zou kunnen. Want 'Young Narrator In The Breakers' doet net wat te veel wenkbrauwen fronsen. Pavo Pavo is immers niet enkel de naam van een astrologische constellatie, maar ook gewoonweg het Spaans voor kalkoen. Heb je ‘m? Zo kunnen we de lijn nog even doortrekken. Want kakafonie en artpop liggen voor dit gezelschap even dicht bij elkaar als funk bij opera en beatpoetry.
Niet dat ‘Narrator In The Breakers’ steeds tegen de schenen schopt. Integendeel, opener Ran Ran Run is met zijn psychedelische popkarakter en hoge samenzang zelfs uiterst charmant, hoewel de voortdurende tempowijzigingen hier al een voorbode zijn dat het verdere verloop van het album geen sinecure zal worden. Pavo Pavo houdt vast aan hoge, veelgelaagde zangpartijen en ritmisch sterk onderbouwde muziek, maar daar houdt het zowat bij op. Want de manier waarop een nummer als Ruby (Let’s Buy The Bike) tegendraads wipt, voortdurend nieuwe ingrediënten toevoegt en het eigen muzikale verhaal voortdurend stoort met een leger aan instrumenten, effecten of percussietoevoegsels, is meer dan enige hippie verdragen kan. Het LSD-gehalte is anders dusdanig hoog dat doorheen de muzikale roes een rode draad helemaal zoek is.
De reden voor die complexiteit is niet enkel het universitaire, arty karakter van dit gezelschap. Het betreft hier vijf individuele songwriters en die lijken elk een eigen inbreng te willen hebben in het geheel. Vandaar allicht zowel de zweverige sixties-spirit, de elektronische synths en spielereien, de klassieke partijen en multicultureel geaspireerde drumpartijen. Of soms weer helemaal niet. Want A Quiet Time With Spaceman Sputz is een maar niet op gang komende, Morricone-geaspireerde instrumental waarin zowel een flanger als een hoog fluitje de hoofdrol spelen.
Feit is dat deze plaat voortdurend balanceert met structuur en harmonie. Gelukkig heeft het Amerikaanse kwintet begrepen dat complexiteit kan onderdrukt worden door sfeer, zelfs een vleugje melancholie. Hoeft het dan te verbazen dat, wanneer Pavo Pavo de gedachten wel netjes op een rij zet, er soms echt mooie momenten aanwezig kunnen zijn en een nummer als No Mind zelfs durft te knipogen naar de zweverigheid van The War On Drugs? Geheel niet. Enkel staat de ongebreidelde creativiteit van het gezelschap de kracht van de muziek wat in de weg.
Liefhebbers van psychedelische pop krijgen hier een dikke kluif om aan te knabbelen. Of om langdurig op te sabbelen, want keer op keer komen nieuwe smaken aan de oppervlakte. We zijn er dan ook niet helemaal uit of dit debuut nu geschift is of geniaal. Voor het moment houden we de boot wat in het midden, maar de kans bestaat dat we over een maand moeten vertellen dat dit één van de revelaties van het prille jaar is – of net totaal niet.