Paul Weller - Sonik Kicks
Island Records
Het mag geen verrassing heten dat Paul Weller zich niet in een vakje laat drummen. Benieuwd uit welk vaatje The Changingman nu weer zal tappen. Dat het weer helemaal anders wordt op ‘Sonik Kicks’ is vooraf al een vaststaand feit. En dat is nu precies waarom wij Paul Weller in ons hart dragen.
Nee, dames en heren fans van The Jam en/of The Style Council, een reünie van één van beide bands komt er niet. Daarover is Paul Weller formeel. En als u hoopt dat dit een album is dat voortborduurt op de sound van één van beide bands of zelfs maar één van zijn tien voorgaande soloplaten, dan kan u hier al meteen stoppen met lezen. Want ‘Sonik Kicks’ is anders. Dat hoor je al meteen aan opener Green, die er lustig op los experimenteert. Een synth dwarrelt van links naar rechts en terug, gitaren zoeken alle uithoeken van de kamer op en lekkere drums laten je niet meer los.
Ook in Kling[Klang worden er allerlei niet gedefinieerde achtergrondgeluiden bij gesleurd. Maar het stoort nergens. Weller kent duidelijk de grenzen van dergelijke fantasietjes en daar kan je als luisteraar alleen maar met bewondering van opkijken.
Met The Attic gaat het dan weer een heel andere kant uit. Net als That Dangerous Age heeft dit nummer een zeker sixtiesgevoel over zich. Bij dat laatste nummer komen daar nog de fris wegluisterende koortjes bij, die perfect aansluiten bij het thema van de song: de midlife crisis. Het lijkt wel of het nummer je verleidt tot allerlei buitenhuwelijkse activiteiten.
Meermaals hebben wij een soort van Gorillaz-gevoel. En niet alleen omdat die melodica in Study In Blue ons aan Tomorrow Comes Today (uit het titelloze debuut van Gorillaz) doet denken. Ook Sleep Of The Sirene brengt Damon Albarns superproject in herinnering. Maar By The Waters is dan weer een volbloed-Wellersong. Die akoestische gitaar voor een subtiele waterval van strijkers lokt je zo zijn eigen privé-eden binnen.
In Dragonfly mogen de gitaren weer uit de kooien. En ook door Around The Lake (met die heerlijke machine-gun-snaredrum) zwerven verdwaalde gitaarsolo’s, waarop Weller zelf en ongetwijfeld ook diens partner in crime Steve Cradock zich hebben mogen uitleven. In Drifters is er gewoon een stevige riff, waarover Wellers dubvocalen breed worden uitgesmeerd. Naar verluidt is dit trouwens niet echt nieuw voor Weller. Zijn Wild Wood durfde hij op het podium ook al een kaleidoscopisch dubgeluid meegeven.
Ach, wij kunnen hier lullen tot we een ons wegen, maar u moet het horen om het te geloven. Want eigenlijk kunnen we kort zijn: ‘Sonic Kicks’ is groots.