Paul McCartney - Memory Almost Full

Universal Music Group

“At the end of the end / It’s the start of a journey / To a much better place”. Op de zijkant van het doosje (zo’n hip doosje met afgeronde hoeken) staat dit extract uit The End Of The End van de nieuwe plaat ‘Memory Almost Full’ van Paul McCartney. Het zijn zijn overpeinzingen over het absolute einde en wat daarna komt. Maar intussen heeft Sir Paul dus toch weer een nieuw werkstuk geproduceerd, dus voorlopig is hij nog niet van plan er het bijltje bij neer te leggen.

Memory Almost Full



Over ‘Chaos And Creation In The Backyard’ was de verzamelde pers laaiend enthousiast. Dat was dan ook een boeiende plaat, die liet zien dat McCartney duidelijk nog niet dood en begraven was. Deze plaat klinkt heel anders en -hoewel er af en toe nog pareltjes tussen staan- valt het algehele verdict toch eerder minnetjes uit.

Openen doet hij overigens wel sterk, met single Dance Tonight namelijk, een vrolijke meestamper, een lekker deuntje. Daar wordt een mens blij van. Of het overgrote deel van de overige nummers op dezelfde manier de middelmaat ontstijgt, kunnen wij helaas niet echt bevestigen.

De meester schrijft nog steeds “silly love songs” (Ever Present Past, Gratitude) en daar is niks mis mee, maar we zijn nu eenmaal muzikaal iets meer avontuur gewoon. En wanneer dat ontbreekt, worden dergelijke “dunne” teksten wel storend.

Te vaak hebben wij een déjà-vu-gevoel. Neem nu Only Mama Knows. Geen slecht nummer, helemaal niet, maar het neemt ons mee terug naar het Wings-tijdperk ten tijde van  pakweg ‘Back To The Egg’, waar datzelfde drumgeluid te horen was, datzelfde intussen wat belegen geluid.

De plaat kabbelt gewoon verder zonder echt te overtuigen, zonder je echt te raken. Dit album mist misschien wel een producer zoals Nigel Godrich, iemand die de man scherp kan houden. 

Ondanks verscheidene luisterbeurten zien wij de zin van een song als Gratitude niet echt zitten. Trouwens, ook tekstueel is dit geen hoogvlieger, maar dat is (zoals hierboven al vermeld) niet echt een verrassing. Misschien moet McCartney eerst maar eens zijn leven op orde zetten vooraleer hij zich opnieuw in de muziek stort, want als deze plaat moet gelden als de verwerking van het Mills-debâcle, dan is hij er nog helemaal niet uit. Hoog tijd om die goede oude Ctrl+C boven te halen, dat geheugen leeg te maken en van meet af aan te beginnen.

 

Misschien heeft McCartney dan toch The End Of The End bereikt. Als je zijn teksten mag geloven, is hij er trouwens klaar voor. Maar er blijft steeds dat sprankeltje hoop dat deze rasmuzikant volgende keer toch weer een meesterwerk uit zijn mouw weet te schudden.

23 juni 2016
Patrick Van Gestel