Paul McCartney - Egypt Station

Universal Music Group

Waarom neemt Paul McCartney na een onwaarschijnlijk succesvol bestaan bij The Beatles en een schitterende solocarrière nog het risico om misschien net de plaat te veel op te nemen? Voor het geld en de glorie hoeft het allang niet meer; boven druk van de platenmaatschappij staat hij al jaren. Misschien vindt hij gewoon dat ‘Egypt Station’, zijn zoveelste en voorlopig laatste cd,  voldoende sterke songs bevat om de hele promotiemachine, die bij een McCartney-release hoort, nog eens op gang te trekken. Om voort te gaan met iets dat op het einde van deze recensie dient te staan: sir Paul heeft zich niet vergist

I Don’t Know is na een instrumentaal riedeltje de eigenlijk opener en het is meteen raak. Paul McCartney posteert zich in het vage gebied tussen pop en rock waar hij al zowat een halve eeuw de absolute alleenheerser is. Niemand heeft zo perfect dat moeilijk gebied tussen vlotte pop en hoekigere rock bespeeld als McCartney. Hier begint hij met een eenvoudige piano, er komt wat gitaar bij en vertrokken is hij. Meer hoeft niet. De meester heeft de toon gezet.

En hij kan het nog steeds. Uptempo nummers als Come On To Me of het aanstekelijke Who Cares lijken zo uit het Wings-repertoire weggelopen.

McCartney the balladeer kennen we al sinds ‘A Hard Day’s Night’ en heeft nog niets van zijn skills verloren. Getuige het echt mooie Happy With You. Nog eleganter klinkt Confidente, vintage Macca. Het lijkt kinderspel, simpel als paardenstaart, maar doe het hem maar eens na. En het houdt niet op. Hand in Hand is een klassieke pianoballade met cello op de achtergrond; een recept uit de late Beatleperiode, maar hij heeft het tenslotte uitgevonden. So what? Het tragere werk is trouwens duidelijk in de meerderheid op ‘Egypt Station’.

People Want Peace is een anthem. Zo’n nummer durft nogal eens uitgesponnen te worden. Niet in dit geval. Nog geen drie minuten, koorzang inbegrepen, maar de hook zit in je oor voor de rest van de dag. Hij heeft trouwens opvallend veel kortere nummers geschreven. Is ook dat een teruggrijpen naar het Beatlesrecept?

Tegen het einde zitten er enkele langere nummers op ‘Egypt Station’ of wordt er gedurfder geëxperimenteerd, zij het nooit buiten de lijntjes. McCartney is niet alleen een sir, hij is ook every inch een gentleman. Back in Brasil heeft iets van een samba-ritme in zich, maar hij gaat lang niet zo ver in zijn etnische verkenningen als Paul Simon. Despite Repeated Warnings is behoorlijk lang, heeft tempowisselingen, maar komt toch niet in de buurt van Band On The Run.

Egypt Station is geproducet door Greg Kurstin, de man die bij Beck, Foo Fighters en recentelijk bij Adele achter de knoppen zat; een man met adelbrieven dus en vooral met een perfect oor om een plaat te prepareren voor de hedendaagse radiostations. McCartney is natuurlijk pienter genoeg om zo’n kerel in te schakelen.

'Egypt Station’ misstaat niet in McCartneys cataloog. Misschien kan hij er, mits voldoende en terechte airplay, nog enkele jonge fans mee bijwinnen. Niet dat hij het nodig zal hebben, maar hij zal het wel leuk vinden. Net zoals wij dit zeer kwaliteitsvolle album.

Frank Tubex