Paul Haslinger - Exit Ghost

Artificial Instinct

Jullie zullen het graag lezen: film- en gamecomponist en ex-Tangerine Dream muzikant Paul Haslinger heeft zich even losgewerkt van een vaste opdracht en een studioplaat samengesteld op het jonge label Artificial Instinct. Daarbij staat langzaam pianowerk vol sfeer en emotie vooraan, voorzichtig opgewaardeerd door strijkers of lichtvoetige elektronica. En daarmee komt hij in een populaire neoklassieke wereld terecht.

‘Exit Ghost’ heeft toch een bredere filmische achtergrond dan eerst doet vermoeden. Centraal staat de idee van herkenbare elementen en herinneringen in een wereld tussen wakker en droom. Het gevoel van bekend, maar toch bevreemdend en ontastbaar. Van mooie, maar toch wat wazige kleuren. In de kamer ernaast weerklinken zoete melodieën van een grote piano. Cello’s worden aangestreken. Een Alice In Wonderland-klok tikt. Vibrerende, zoemende geluiden verhogen het mysterie. Echo’s en flarden van bevreemdende klanken blijven in de lucht hangen.

Lees: dit is een album met erg beeldende, sfeermakende muziek. Soms in erg mooie, bindende composities. Soms weinigzeggend en eerder als leuk klankbeeld. En dat maakt het natuurlijk niet eenvoudig. Zonder ‘Exit Ghost’ met zijn trage, dromerige muziekschilderijen haastig of ongeduldig te willen noemen, maar een permanente afwisseling tussen drie minutentracks met een ander karakter maakt deze plaat toch vrij complex. Meer als een verzameling van composities die acht jaar lang hebben mogen rijpen dan een echt homogeen album. Maar wat kan je anders verwachten van een filmcomponist?

In elk geval mag je gerust de tijd, stilte en ruimte nemen om te genieten van enkele fantastische hoogtepunten. Het golvend pianothema versus de slepende cello- en vioolpartijen van Room 3 zijn een toonbeeld van gelaagdheid en een bloedmooie, emotioneel sterke opbouw. Zelfde verhaal voor een eerder donker pianomotief in Berlin 86, vol slepende achtergrondgeluiden en melancholie. Zelfs een wat minder gedefinieerde song als Undertow klinkt met die drone van stemmende violen en vage pianotoetsen heerlijk wazig, mysterieus en langgerekt. En wonder boven wonder eindigt Paul Haslinger, de meer uitgebreide cd-versie althans met Alcina, een song die met acht minuten wel de gestage evolutie, rust en opbouw kent die bij anderen toch wat ontbreken. Helaas moet de vinylversie van deze release het zonder doen.

Al bij al is dit een leuke sfeerplaat vol zowel aparte als erg genietbare momenten. Dat tikkeltje gebrek aan samenhang en eenheid verhindert misschien dat ze in de top van neoklassieke piano-ambientalbums terechtkomt. Goed, maar de lat kan nog net iets hoger.