Pat Metheny - Road To The Sun

Modern Recordings

Metheny de gitarist en Metheny de componist hebben het altijd uitstekend kunnen vinden met elkaar. Maar op de nieuwe plaat ‘Road To The Sun’ start Pat de gitarist op de bank en is de componist kapitein. Metheny schreef twee lange stukken. Klassiek gitarist Jason Vieaux nam het eerste voor zijn rekening. Het andere ging naar het Los Angeles Guitar Quartet. Maar alsof Metheny zichzelf niet kon bedwingen, speelt hij uiteindelijk toch nog mee in de blessuretijd. Wat een match.

‘Road To The Sun’ - we zijn de tel hopeloos kwijt - is een zoveelste hoogstandje in Metheny’s carrière. Maar verwacht deze keer niet dat je de melodieën na twee luisterbeurten meefluit. Er is weinig om je aan vast te houden. Zelfs een zweempje van een steady beat zul je maar zelden tegenkomen. Het album geeft de geheimen dus langzaam prijs, maar dat maakt de voldoening eens zo groot, als je doorzet.

Toen Jason Vieaux werd geboren in 1973, doceerde Metheny al muziek en bekokstoofde hij een eerste album, de klassieker ‘Bright Size Life’. Ondertussen heeft Vieaux ook ruimschoots de frets verdiend en kan hij samen met Metheny Grammy-ervaringen uitwisselen. Vieaux werd al de meest precieze en soulvolle klassieke gitarist van zijn generatie genoemd. Tja, zo iemand wil je in je team.

Dus lokte Metheny Vieaux met Four Paths Of Light, een vierluik. In het stormachtige eerste deel verraadt maar weinig dat we te maken heb met een stuk van Metheny. Dat gevoel krijg je eerder in het tweede bedrijf, waar een zoete melodie wordt gebouwd op een Metheniaanse progressie. In deel drie spreidt Vieaux een ongelofelijke dynamiek tentoon, waarbij zijn twee handen het volume van elke individuele noot bepalen.

Wanneer de laatste noot van deel vier verdwijnt in de verte, merken we dat Four Paths Of Light inderdaad vier kronkelende routes zijn in plaats van één rechte weg. Het mogen dan wel vier "songs" zijn, indringend zijn ze wel.

Dan doet Metheny een nieuwe meesterzet. Hij stuurt het Los Angeles Guitar Quartet het veld in voor de titelcompositie. Niet verwonderlijk: aangezien hij Jezus-gewijs het aantal gitaren verviervoudigt, heeft Road To The Sun bij momenten een pak meer punch. Het tweede deel van de suite draagt van meet af aan de Metheny-stempel, al zijn er klassiek en Spaans klinkende loopjes die je minder snel aan Pat zou toeschrijven. Wat het ook zij, het is als een mysterieuze ervaring.

Het verstilde derde deel gaat naadloos over in deel vier. Daar stoten we halverwege, na een vlotte rit, op prikkeldraad. Het idyllische landschap gaat plots over in georkestreerd geschraap. Metheny die de tanden laat zien, altijd geweldig om mee te maken. Schilderen met licht en donker is misschien wel een van zijn grootste kwaliteiten. En inderdaad, in Pt. 5 slaat de sfeer weer om, en in Pt. 6 opnieuw.

Van Four Paths, gespeeld door een paar handen, naar één Road To The Sun, gespeeld door vier gitaren: dat heeft Pat weer goed bekeken. 

In de finale acht minuten van ‘Road To The Sun’ koppelt Metheny zijn lot aan dat van Arvo Pärt, een van de grootste levende componisten. Hij speelt diens meditatieve Für Alina op de Pikasso, een tweeënveertigsnarige gitaar die Metheny bestelde in 1984. Interessant detail: in datzelfde jaar bracht de Pat Metheny Group de plaat ‘First Circle’ uit op ECM Records, exact een maand nadat ’Tabula Rasa’ van Arvo Pärt verscheen op datzelfde label.

Verleden en toekomst, het zit allemaal in ‘Road To The Sun’. Een weg die ongetwijfeld nog wild zal splitsen en meanderen in de komende jaren.