Parquet Courts - Wide Awake

Rough Trade

Dat die van Parquet Courts kritische knapen zijn, behoeft geen betoog meer. Op ‘Wide Awake’, hun zesde studioalbum (collaboraties niet meegerekend), schreeuwen ze hun verontwaardiging uit over grote en kleine besognes.

Dat deden ze op hun vorige platen natuurlijk ook, maar nu werken ze voor het eerst samen met een producer. Niet de minste trouwens: de man achter de knoppen is Brian Burton, beter bekend als Danger Mouse. Hij brengt in vergelijking met vroeger werk vooral meer ritmische variatie en kneedt de plaat tot een dynamisch geheel.

In ware punktraditie kaarten de twee frontmannen, Andrew Savage en Austin Brown, een resem maatschappelijke problemen aan. Maar in tegenstelling tot pakweg Kristof Calvo speuren ze ook reikhalzend de horizon af naar een alternatief. Dat uit zich op opener Total Football. De titel lenen ze van het Nederlandse totaalvoetbal, waarin iedere speler belangrijk is voor het collectief. Het lied is een schreeuwerige call to action voor een rusteloze generatie, op een opzwepend, pulserend ritme. “Are you quite done now? Not at all!”, brult Savage, voordat hij ieder ambacht en iedere strekking oproept om gezamenlijk tot handelen over te gaan.

Handelen waarvoor of waartegen dan? Tegen de huidige stand van zaken, in de VS en bij uitbreiding de ganse planeet. Violence is immers overal om ons heen, en emancipatie en gelijkheid zijn er nog lang niet voor iedereen. Tegen klimaatopwarming ook, Before The Water Gets Too High.

Na dit zompige nummer duiken we dieper het moeras in. Mardi Gras Beads nestelt zich als een dagdroom die teruggrijpt naar het escapisme van een festival. Het agressieve Almost Had To Start A Fight/In And Out Of Patience bestaat uit twee gelijkaardige, maar toch verschillende songs. Het tweede deel werkt crescendo naar het refrein toe; alsof Parquet Courts voetbalstadions ambieert. Kaiser Chiefs loeren verrast om de hoek.

Savage en Brown zijn geen voltijdse wereldverbeteraars, al wekken songs als Normalization en Wide Awake wel dat vermoeden. Ze maken zich niet enkel zorgen om de normalisering van wanstaltig gedrag en ideeën, maar zitten ook met persoonlijke demonen. Savage verwerkt de problemen met zijn verslaafde moeder op Freebird II. De vette knipoog naar Lynyrd Skynyrds ode aan de vrijheid is er zowel muzikaal als lyrisch, en Savage komt bevrijd uit de confrontatie met de vertroebelde relatie. Het ontaardt godbetert in een coda die een meezinger van formaat is.

Brown, op zijn beurt, zingt op Death Will Bring Change over de dood van zijn zus, toen ze zestien was. Een kinderkoor de titel laten meezingen getuigt van enige zwartgalligheid, maar in dit lieflijke lied vindt Brown ondanks alles vrede met zichzelf en zijn omgeving. Dat brengt ons bij de rode draad van deze plaat: hoe fucked up de wereld ook is, hoe hard onze leiders alles ook naar de kloten proberen te helpen, hoe eenzaam en nutteloos het leven in de grootstad vaak kan lijken (cf. NYC Observation en Extinction): er is altijd licht aan het einde van de tunnel.  

De afsluiter, Tenderness, is dan ook hoopvol. Nihilisme wordt afgezworen, een beetje menselijke tederheid kan alles oplossen, al is het maar tijdelijk. Een vrolijke pianoriedel maakt duidelijk dat we de boodschap niet ironisch moeten opvatten.

Parquet Courts zijn inderdaad ‘Wide Awake’. Ze hebben geen oogkleppen op, ze merken op wat er fout gaat. Maar ze geven niet op. Woede wordt opgelost in energie en optimisme. Het resultaat mag er zijn: dit is het beste, en meest gevarieerde album dat ze al hebben voortgebracht.

Op 15 juli speelt Parquet Courts in De Kreun in Kortrijk.