Paolo Nutini - Last Night In The Bittersweet
Warner Music
Exact negentien seconden in het openingsnummer en onze aandacht is getrokken. Nog eens acht seconden later en de twijfels, die er al niet waren, zijn helemaal van de baan: Nutini doet een "Plantje" en het hele album is meteen geslaagd. De Schot moet niet eens zingen tijdens Afterneath, enkel wat jammeren zoals enkel Robert Plant dat kon, een audioclip uit de film True Romance (1993) erop kleven en een machtig stuwende beat eronder volstaan.
We hebben er acht jaar op moeten wachten, op de opvolger van 'Caustic Love' (2014). Het nieuwe album mag dan misschien een ietsje te lang zijn met zestien nummers en een running time van zeventig minuten, maar enkel een pezewever die daarover klaagt. Toegegeven, we kunnen een drietal nummers missen. En dan gebruiken we gewoon de skiptoets. Wat er ook van zij, 'Last Night In The Bittersweet' is een topschijf bomvol tijdloze klassiekers.
1"There's Nothing On The Radio", zingt Paolo Nutini in het tweede nummer. Beste samenstellers van playlists, jullie kunnen zo de helft van het album opnemen en hiermee een dag vol variatie vullen. Niet dat Nutini de radio nodig heeft. De man trekt zich na een albumrelease en daaropvolgende tour gewoonlijk terug in Paisly, zo'n elf kilometer ten westen van Glasgow. En dan zie en hoor je hem niet meer, niet via social media en al zeker niet fysiek. Hoe is het dan mogelijk dat hij destijds zalen als Vorst Nationaal in een mum van tijd uitverkocht en dat nu op zijn dooie gemakjes opnieuw flikt, zij het dan mits een bewuste keuze voor meer intieme zalen als Paradiso en het Koninklijk Circus? Onverwoestbaar sterke nummers schrijven zeker? En over een stem beschikken met een ongelooflijk bereik!
In het soulvolle Through The Echoes kan je voor het eerst voluit van dat bereik genieten. Nutini gaat van zeemzoet zalvend zingen naar hartverscheurend schuren alsof het niets is. Tijdens Stranded Words hoor je de bard die ingetogen, met een warme stem een verhaal brengt. Volgt een plets van een jarenzeventigkrautrocker in Lose It, waarop Bonn Scott - echt waar! - een cameo komt doen rond de drie minuten.
Net zoals die stem van het ene uiterste naar het andere kan schakelen, biedt dit album ook een greep uit het beste uit de geschiedenis van pop, rock, folk en soul. Focus op de uitstekende jaren zestig, zeventig en tachtig. Otis Redding komt kijken tijdens de straffe ballad Everywhere. Don McLean doet dat bij het folkgetinte Abigail en wie Fleetwood Mac niet voelt in Children Of The Stars, die heeft geen oren aan de kop. Nog wat met referenties gooien? Shine A Light lijkt geïnspireerd door Springsteen en Petty, Julianne heeft iets van Chicago en Take Me Take Mine kan zo op een Carole King-album. We durven zelfs zo ver gaan om te stellen dat je hier en daar de hand van het schrijversduo Lennon/McCartney voelt.
Nutini schreef voor dit album de songs vooral op de basgitaar en dat merk je aan de drive die een aantal nummers hebben. Leuke toets is dat hij zijn Schotse tong een paar keer laat horen, zoals in het afsluitende (again) folky Writer.
We denken gemakshalve vier nummers weg en stellen met een gerust hart en geweten: 'Last Night In The Bittersweet' prijkt op het einde van dit jaar helemaal bovenaan zo'n lijstje dat we zelden of nooit opstellen. We rekenen op de collega’s om dit dan maar te doen. Wie de man live aan het werk wil zien - en we bevelen iedereen aan dit toch eens te overwegen - die moet al naar de Rockhal in Luxemburg trekken. Voor het concert op 6 oktober zijn er nog enkele tickets beschikbaar, zij het niet lang meer.