Pallbearer - Foundations Of Burden

Profound Lore Records

Hoog in de (Amerikaanse) lijstjes eind 2013. En niet alleen in de metallijstjes. Ook de "gewone" lijstjes gaven het debuut van Pallbearer een verbazend hoge kwotering. Terecht trouwens. Of dat bevestigd wordt met de "moeilijke tweede"? Nog geen klein beetje!

Want waar de vindingrijke doom met Black Sabbath-getinte vocals je al verbaasd deed opkijken bij 'Sorrow And Extinction', word je pas echt verpulverd door 'Foundation Of Burden'. En dan moet je dat niet eens al te letterlijk nemen. De doom is (uiteraard) nog steeds nadrukkelijk aanwezig en rukt je ingewanden er uit, maar er sluipen ook allerlei andere dingen door de muziek.

Eerste nummer Worlds Apart opent bijvoorbeeld met een riff die a-typisch lijkt, maar toch als gegoten past bij de typische, hellehondverjagende baslijnen en tergend trage drums. De argeloze luisteraar schrikt op, maar voelt zich tegelijkertijd ook thuis.

Ook komen er regelmatig toetsen voorbij, iets wat op het debuut zo goed als onbestaand was. Meer zelfs: Ashes is zo goed als volledig opgebouwd rond de piano. En hoe vreemd dat ook lijkt, steekt het nummer toch helemaal niet af tegen de rest van de songs. De sfeer is dezelfde, de gitaar valt ergens halverwege in en je komt, als je de zang even niet meetelt, zelfs in de buurt van Low.

Maar Ashes is niet meer dan een rustpunt net voor met Vanished de genadeslag wordt toegediend. Zoals steeds wordt er opgebouwd naar een climax. En zoals gewoonlijk heeft dat zijn tijd nodig om dan in vuur en vlam te eindigen. Voortdurend wordt er van tempo gewisseld. Steeds gieren de gitaren door de boxen. Uiteindelijk duurt de song bijna twaalf minuten, denk je soms naar doomprogrock te zitten luisteren en kan je niet ontsnappen aan Brett Campbells spokende stem.

Het is indrukwekkend hoe de band een divers nummer toch naadloos tot een geheel weet samen te smelten en dat dan ook nog eens tien minuten of meer boeiend weet te houden. Echt vrolijk word je van de teksten uiteraard niet. Maar als het werkt als katharsis en bovendien nog eens van zo’n tijdloze schoonheid is, kunnen wij niet anders dan vol ontzag toe te horen.

Wie de vorige plaat van Pallbearer al te gek vond, zal ook nu niet teleurgesteld zijn. En wie zijn metal graag donker, maar toch bijzonder spannend, afwisselend en met veel toewijding gemaakt heeft, kan hier absoluut niet naast.