Ozark Henry - Us

Sony

Terrorisme, ebola, klimaatverandering, homofobie,... Het wordt allemaal verwerkt op 'Us', het nieuwe album van producer en muzikant Ozark Henry. Net als generatiegenoot Stef Kamil Carlens snakt Piet Goddaer naar een (muzikale) revolutie.

Marketinggewijs is Piet Goddaer niet vies van wat stuntwerk. Het album kreeg bijvoorbeeld zijn première in de metrostations van Brussel. Dat is uiteraard een statement zoals hij er wel meer durft te maken. Maar het eigenlijke thema van 'Us' is de enorme invloed van moderne technologie. Zo werkte hij samen met Google en kon hij de fascinerende toekomstmogelijkheden daarvan inkijken.

Ja, Ozark Henry verwijst op 'Us' onder meer naar de oppervlakkigheid van sociale media, maar blijft tegelijk onuitputtelijk zoeken naar nieuwe mogelijkheden, sounds en inzichten. Want uiteindelijk is dat de rol van de artiest: de wereld soms op een wat aparte manier beschouwen en al die observaties omzetten in muzieknoten, melodie en harmonie. Godaer kijkt naar de wereld rond zich en ziet allerlei ondenkbare dingen gebeuren (de vluchtelingenkwestie die hij in Uno Di Noi aankaart, Calais, de aanslagen in Parijs en Brussel, IS en het Midden-Oosten). De impact daarvan op zijn muziek is meer dan wezenlijk.

Opener A Dream That Never Stops draagt zowaar een Marvin Gaye-achtige feel in zich en klinkt nog in enige mate hoopvol en optimistisch. Maar wie tussen de regels door leest, ontdekt naast pseudo-diepzinnigheid ("None of us is Voltaire / we are running on different software", bijvoorbeeld of "It's a commercial thing / don't ask Rousseau" in Blindspot) een donkere, soms (te) zwaar op de hand liggende Henry die in zijn diepste ik laat kijken.

In productioneel of technisch opzicht valt op dit album alweer niets af te dingen. Dat merk je aan tracks als Where Is The Love, waarin koele, naar The xx en James Blake verwijzende elektronica een belangrijke rol speelt. Die song, deels een verkapte kritiek op hebzucht en kapitalisme, geeft aan dat Henry rusteloos op zoek gaat naar echtheid.

Eén van de meest inspirerende nummers is het door koortsachtig pianospel voortgedreven Africa, dat mee geïnspireerd werd door zijn humanitair werk als VN-ambassadeur en muzikaal onder meer verwijst naar zijn samenwerking met collega Joost Zweegers (Novastar). Piet Goddaer, een verwoed fietsfanaat die onder meer deelnam aan 'Bike For Africa', toog naar Senegal om er zijn collega VN-ambassadeurs te ontmoeten. Dat nummer geeft een mooi inkijkje in de mens achter de artiest.

Met Mapped Out For Me en vooral het door beats en electronics gedomineerde Elliott tracht Ozark Henry even een gebalde vuist te maken. Please Don't Go is dan weer te sober en nodigt uit tot indommelen. Als we dan toch enkele favorieten mogen aanduiden, zijn het I've Always Hated Watching You Leave (goede songtitel, maar vooral een pakkende song waarin Ozark Henry heel even internationale klasse demonstreert) en het eerder vernoemde Elliott waarin hij als een manische Thom Yorke het politieke systeem aanvalt ("All you do is hold a pencil / never mind the consequence").

Henry kraakt op het donkere, soms zelfs dystopische 'Us' soms onder het gewicht van de torenhoge ambities. Hij mag dan wel schipperen tussen verschillende contrasten, maar slaagt er naar ons gevoel helaas niet in om volledig te overtuigen.