Ozark Henry - Paramount

Sony

Het Nationaal Orkest van België gaat een groots jaar tegemoet. Het orkest, bestaande uit negentig musici, staat niet alleen op Tomorrowland dit jaar, maar heeft met Ozark Henry ook een nieuwe plaat gemaakt. En ‘Paramount’ werd ook naar het podium vertaald. Eén datum in Vlaanderen, één datum in Brussel en één datum in Wallonië. Het project krijgt als sluitstuk een audiovisuele show in de Lotto Arena op 27 november van dit jaar.

Eerste reactie toen we over de nieuwe plaat hoorden was een vermoeide zucht. Het idee is, Hooverphonic achterna, niet opwindend nieuw en deze ‘Paramount’ leek ook te passen in de strategie van platenfirma’s en/of artiesten om het gat tussen twee platen te dichten met allerlei releases, zie ook Daan met zijn ‘Total’ en zijn - na ‘Simple’ en ‘Concert’ - nieuwe recyclageplaat ‘The Mess’. Zo ook dateert ‘Stay Gold’ van Ozark Henry van 2013, werkt hij aan een nieuwe plaat, maar kregen we in het najaar van 2014 ook nog eens ‘The Journey Is Everything’, een liveplaat. En nu dus ‘Paramount’. Overkill dreigt.

Maar toegegeven, een plaat opgenomen met een orkest van negentig muzikanten in de rug, het klinkt als een imposant project. En dat het de droom is van iedere muzikant om met zo’n groots orkest samen te werken, daar kunnen we inkomen. Er kan ook niet naast de cijfers gekeken worden. ‘Paramount’ komt deze week helemaal nieuw bovenaan binnen in de albumlijst van Ultratop. Er is een markt voor.

Het eerste dat we te horen kregen uit ‘Paramount’ was de teaser We Can Be Heroes, een cover van David Bowie, op vraag van hemzelf onder een andere titel. We Can Be Heroes klinkt ons na ettelijke luisterbeurten nog altijd te braaf in de oren, te mak. Heroes ontdaan van alle giftige angels.  

Feit is dat ‘Paramount’ in zijn geheel beter meevalt dan die cover deed vermoeden. De voornaamste reden daarvoor is dat Ozark Henry grotendeels van het te verwachten pad is afgetreden en nog eens echt zijn oeuvre is ingedoken. Zo opent de plaat met This Is All I Have, een albumtrack van ‘Birthmarks’ die niet gek ver afwijkt van het origineel, maar als opener wel uitblinkt in subtiliteit. Dezelfde aanpak wordt gehanteerd in Grace, geplukt van de soundtrack van 'To Walk Again'. Piet Goddaer heeft kennelijk begrepen dat, als je negentig mensen achter je hebt staan, het soms beter is om dat niet te laten opvallen.

Het is het oudje Radio (7,123,19,11,15,13,31) dat ons doet opveren van enthousiasme. Dit is hoe het hoort. Dit op zichzelf al schitterende nummer vaart wel bij de aanwezigheid van het orkest, klinkt zelfs alsof het nooit anders had mogen zijn. Dat geldt ook voor At Sea dat, van zijn gemakkelijke rockkleedje ontdaan, plots wel erg veel melancholie in zich blijkt te dragen.

Waar bij bovenstaande voorbeelden de symbiose tussen nummer en orkest natuurlijk aanvoelde, zijn Godspeed, Sun Dance en Sweet Instigator eerder saai en klinken Love Is Free To Interfere en Out Of This World dan weer te bedacht. Alsof het nummer geschreven is voor een remake van Disneys 'Fantasia'. Het kan niet altijd prijs zijn.

Of we ‘Paramount’ ooit nog gaan beluisteren durven we te betwijfelen. Zoals eerder gezegd is het idee niet opwindend nieuw en er is te veel nieuw materiaal dat onze oren nog niet hebben mogen aanhoren. Maar dat ‘Paramount’ live overdonderend zou kunnen zijn, daar twijfelen we niet aan.