Ought - Room Inside The World

Merge Records

Ought maakte vier jaar geleden een droomstart met ‘More Than Any Other Day’, breidde daar een jaar later een diepgaander en complexer vervolg aan met ‘Sun Coming Down’ en nam daarna de tijd voor nummer drie. Die is er nu en weer blijkt de band geweldig geëvolueerd.

De Canadezen tekenden niet alleen bij een nieuwe platenmaatschappij (Merge Records), ze namen het album ook op in de Rare Book Room te Brooklyn in plaats van in Hotel2Tango zoals de andere twee. En dit keer werkte Ought zowaar met een producer. De keuze viel op Nicolas Vernhes (Deerhunter, Animal Collective, Silver Jews). Misschien dat hierdoor het instrumentarium werd uitgebreid en er op een track gewerkt wordt met een zeventigkoppig koor.

Maar er zijn ook nog parallellen te trekken tussen de eerste twee albums en deze: op de cover prijkt weer een kunstwerk; in de teksten komen zaken aan bod die ook eerder al opdoken (identiteit, verbinding, overleven in een vijandige wereld). En Vernhes heeft duidelijk geluisterd naar de vorige twee albums, want ook nummer drie klinkt min of meer alsof er gewoon een paar microfoons in het repetitiehok werden gesmeten, de boel werd opgenomen en de kous daarmee af was. Dat kan je jammer vinden, maar dat rauwe kantje draagt wel bij tot de USP van de band.

Wie de eerste singles van de band (These 3 Things en Disgraced In America) al hoorde, merkte al op dat de verschillen de gelijkenissen in de schaduw zetten. De band koos dit keer voor een minder energieke aanpak ten voordele van emotionele diepgang. Ook vroeger durfden Tim Darcy en de zijnen al een keer gas terug nemen om zo de punch van de andere songs nog meer in de verf te zetten, denk maar aan Habit. Dit keer is het tevergeefs zoeken naar songs als Men For Miles of The Combo. Alleen Take Everything komt enigszins daarbij in de buurt, maar dan ben je bijna aan het gaatje.

Toch weet de band het spannend te houden. Voorwaarde is wel dat je de plaat beluistert met de hoofdtelefoon. Pas dan komt het jachtige, inventieve drumwerk van Tim Keen uit de verf. Pas dan merk je de vibrafoon op in Into The Sea. Alleen dan hoor je de saxofoon en de klarinet van gastmuzikanten James Goddard en Eamon Quinn in Desire, de song ook waar het zeventigkoppig koor Choir Choir Choir in komt meezingen.

Ought lijkt op het eerste gehoor een beetje zachter geworden, een beetje theatraler ook. Het solodebuut van Darcy van vorig jaar, was daarvoor misschien al een wegwijzer. Een liveshow zal deze indruk bevestigen ofwel tegenspreken. Op 2 mei komt de band naar de Botanique. We spreken elkaar daarna weer.