Orchestre Lamoureux - Ed Banger: 15 Ans
Ed Banger
Het is feest in Parijs. Het bekende dancelabel Ed Banger blaast vijftien kaarsjes uit en viert honderdvijftig releases, zeventig artiesten en liters zweet op een dubbele verzamelaar. Die geeft meteen ook een overzicht van de belangrijkste participanten die in de backalogue zitten, als daar zijn: Mr. Oizo, Cassius, Laurent Garnier en Justice. Met extra eerbetoon aan de veel te vroeg gestorven producer Dj Mehdi. Enkel zou het label van Peter Winter zichzelf niet respecteren, moest het muzikaal niet weer een compleet verrassende aanpak hebben. Aldus heeft het label zevenentwintig van de meer bekende tracks laten vertolken door een vijfenzeventigkoppig symfonisch orkest.
En dan bedoelen we niet dat er een klassieke ondertoon onder deze dancetracks geschoven wordt. Neenee, het gaat hier uitsluitend om klassieke muziek, zevenentwintig composities lang! Daarmee is de link naar moderne, elektronische dancetoestanden soms compleet zoek. Het befaamde Orchestre Lamoureux en eerste violist Thomas Roussel hebben als basis de melodieën en composities van de diverse tracks genomen en hebben daar een stevige, instrumentale structuur rond opgetrokken.
En dat geeft bij momenten een indrukwekkend resultaat. Tenminste, als je jezelf durft los te trekken van het origineel. Want je kan natuurlijk het pianomotiefje herkennen dat Cassius’ I Love You So-stemsample imiteert en je gaat - na een dartele intro op hobo - automatisch ook met de trompetten mee “We are just friends” van Justice mompelen in de afsluitende track, maar laat het nu ook net die songs zijn die het magerst uitkomen en waarbij de melodie leidmotief voor de herwerking zijn en niet zozeer de compositie.
Het zijn immers net die meer diepgaande gevoelssonates, waarin het Orchestre Lamoureux echt uit de hoek komt, die deze verzamelaar sieren. To Protect And Entertain van Busy P dat op een heimelijke, James Bond-achtige manier opent met diep stotende koperblazers en een slepende cadans. Of Aulos van Vladimir Cauchemar, dat een mooie evolutie kent van om elkaar cirkelende fluitmelodieën die mooi opklimmen, in volle symfonie openbarsten en met triphopdrums een filmisch einde maken. Over het algemeen neigen de twee, maximum drie minuten durende songs op deze aparte plaat naar een bombastische, symfonische grootorde, maar het zijn net die fijnere, wat meer intieme momenten die de echte grootte bepalen.
De laatste zeven tracks van dit monsteralbum zijn een vertolking van populaire Justice-tunes uit de eerste twee platen van het duo. Om heel eerlijk te zijn: de manier waarop die samenhangen, opbouwen en mooi op- en neer bewegen via de diverse instrumentengroepen van het symfonisch orkest, zijn misschien nog wel het hoogtepunt op deze ‘Ed Banger 15 Ans’. Al blijft de allergrootste vraag of de aspiraties van het label om een Klara-publiek met de luisteraars van Switch te verzoenen, misschien niet net iets te hoog gegrepen zijn.