Orchard - Serendipity
Ici d'ailleurs
De achtste editie van de Mind Travels-serie van label Ici, d’Ailleurs is een feit. En daarmee legt het creatieve label ook meteen een nieuw steentje op de al aanzienlijke muur van kwalitatieve, hedendaagse ambient. Voor gelegenheidsproject Orchard mochten vier diverse muzikanten elkaar in de studio ontmoeten, waaronder niet de minste.
Het gaat meer bepaald om drone- en sfeerspecialist Aidan Baker (Nadja), experimenteel minimalist en cellospeler Gaspar Claus, expressief en luidruchtig drumbeest Franck Laurino (Bästard, Zëro) en klarinetspeler Maxime Tisserand (Chapelier Fou); vier totaal verschillende personen die compleet afwijken van elkaars muzikale smaak en kennis. En dan treden er al snel elementen als toeval, geluk en muzikaal aftasten naar voren; iets wat exact past in een vooruitdenkend ambientproject.
Orchard zorgt dan ook effectief voor een “reis van de geest” en schakelt daarvoor van artrock, kraut, jazz en dronemuziek over naar één groot ambientverhaal. “Ambient” dus niet zozeer als Brian Eno’s “omgevingsmuziek”, maar eerder als “belevingsmuziek”; live gebrachte sfeermomenten die het alledaagse leven weerspiegelen en er op in gaan. Dat past allemaal in het lang opbouwende, boeiende geheel waar ‘Serendipity’ voor staat: vier geclusterde delen met titel A Day Staring At Eternity, vier delen Drawn With The Wind en drie stukken nadien, die mooi samenhangen.
Misschien beginnen met de vier stukken A Day Staring … Startend vanuit een geheel van minimale drones en cello-aanstrijken, dat overgaat in een passage vol ruis, gefluit en hoekig drumwerk waardoor een klarinet freewheelt zonder dat aan de dromerigheid afbraak gedaan wordt. Op tien minuten kantelt het nummer dan weer in een vibrerend, minimaal geheel van abstracte samples en wat desolate, atonale strijken in een bed van doezelende echo’s. Klinkt vreemd of wat bizar? Als je het zo leest misschien wel, maar puur qua sfeersetting en de overgang van ongrijpbaarheid naar een solide constructie en weer terug, klopt deze uitgegroeide improvisatie als een bus. En dat geldt ook voor een meer door drums en postrock omkaderd Drawn With The Wind, waar het gevoel wat meer beklemmend is maar de zoektocht naar tonen en emotie toch de overhand behoudt.
Het meest voor zichzelf sprekend is misschien de track After All The Sun Is Awakening. Een al even schilderende titel tracht een muzikaal avontuur van zomaar even eenentwintig minuten te omvatten waarin Aidan Bakers veelvuldige, organische drones de overhand krijgen maar waarin ook golvende melodieën, klassieke passages met glijdende cello en tribal drums een solide geheel vormen, een soort van amorfe constructie waarin de verschillende spelers tonen prachtig op elkaar afgestemd te zijn.
Laat het in elk geval duidelijk zijn dat Orchard niet enkel fantastische en fantasierijke muziek brengt, maar ook ambient in de brede zin van het woord op een live manier vertolkt. En dan is het een kunst om intensiteit niet te koppelen aan bombast of filmische episodes, maar gewoon je dromerige zelf te blijven.