Orbel - Lur Hezea
Medication Time Records
We begrijpen even weinig van de bizarre titel van deze plaat als van de gedetailleerde hoesfoto van een soort van vuurritueel. De vier Orbel-leden lijken er dan ook eigen wetmatigheden op na te houden als het gaat om musiceren of taal. Of begrijpt u iets van koeterwaalse songtitels als Hitzordua, Heriozko Giltza of Orbain Irekiak? Maar we zouden onszelf oneer aandoen, moesten we voor jullie niet proberen om de rituelen van minimal postmetal en tribalritmen of -gezangen te analyseren.
Een kleine poging: hogepriesteressen Kamille en Analyse lijken keer op keer een soort van hogere macht te aanzingen of -bidden, hetzij in serene cirkelzang, hetzij in intieme frasen, hetzij in een soort van canon-mantra’s. Minimaal tikkende beats of slepende cadansen zorgen voor de drive. En orgel, piano of metalige drones vullen verder in met mysterieuze, duistere en kille klankkleuren. Eén keer klinkt dat vrij intiem, als een traag naar de hemel klimmende pianoballade met hoog etherisch gehalte (Ufada), een andere keer eerder als een extravert ritueel met harde industriële scapes die keihard afsteken tegen de bezwerende zangen (Okerra). Intrigerend? Dat is een volledige understatement.
En dan hebt u YouTube nog niet afgeschuimd. De clip van dat laatste Okerra zoemt voortdurend in en uit op een geweerloop die wijst naar een persoon met handen op de rug gebonden en een zwarte zak over het hoofd in een afgelegen veld. Eeeeuh … Die van Irentsi met zweepslagdrums waarbij man-vrouw een bloederige aardbeicoulis over elkaar gieten en van elkaars borst snoepen werd zelfs gecensureerd. Dus doe er ook maar een stukje controversieel bij.
Het is voor leken dan ook allicht niet toegestaan veel te begrijpen van de pagan rituelen van deze vier Fransozen. Maar als je getriggerd wordt door bands als Dead Can Dance, Zola Jesus of The Moon Lay Hidden Beneath A Cloud, die een middeleeuwse saus over een hedendaagse jas smeren (of andersom), ben je bij Orbel ook zeker aan het juiste adres. In elk geval charmeert de gitzwarte mystiek van ‘Lur Hezea’ wel, al is het maar omdat dit kwartet schoonheid, rust en een tijdsoverstijgende songstructuren combineert. Of hoe je in Lo drie minuten (die een veelvoud lijken te duren) meegezogen wordt in een ijle doezelzang en vaag gierende echodrones die dankzij een langzaam wandelende pianopromenade plots enorm lijken te beklemmen en intrigeren.
We raden in elk geval één ding aan: gelieve deze plaat niet alleen en bij volle maan te beluisteren. De kans dat je er ongewenste krachten mee tot leven wekt, is niet ondenkbeeldig.