Oplen - O-P-L-E-N
Eigen beheer
Even eerlijk: doorgaans proberen we je te beschermen, lieve lezer, voor obscure experimenten die enkel op gelimiteerde cassettes uitkomen, waarvan de songs op kant A met titels O, P, L, E en N even lang duren als die eigenwijze, ene track op de B-kant met titel 0d13n. Waarvan een nummer wordt omschreven als “de veldopname van een kampvuur” (lees: een minuut geknetter). En waarvan de schepper een obscure Zweed is die zijn gepingel even niet meer in zijn krautrockbandje kwijt kan en dus zelf elektronisch gaat prutsen.
Zonder denigrerend te zijn, beste Henrik Sunbring ofte Oplen, maar door die grap van dat kampvuur was je bijna in onze digitale vuilbak beland. En daarmee hadden we u, beste lezer, ook niet verder belast met deze review waar “mixtape” en “improvisatie” weer van die noodzakelijke recyclagetermen blijken te zijn.
Het was verdomd gemakkelijk geweest, moest het daarbij blijven en moesten we gewoon kunnen spreken van “weggooimuziek”. Want dat is toch de eerste term die in ons creatieve brein ontsprong, wanneer een soort van minimale, downtempo technotrack met waanzinnig overstuurde, wollen basgolven en wat mechanisch verstoorde tonen ons bij aanvang probeerde murw te slaan. Alles kapot. Op het randje van het menselijke.
En in dit geval spreken we nog over structuur. Iets wat bij de opeenvolgende tracks met een nihilisme van wegdraaiende echodrone, met vadsig geplop of - jaja - met dat knetterende vuur, niet aan de orde is. Sorry. Het ligt ons gewoon zwaar op de lever.
HOLD YOUR HORSES!!! Want dan komt mister Sunbring op de proppen met de N: mooi melodieuze spooknoten, een industrial beat erbij, een psychedelisch zinderende gitaar voor de extra diepgang. Kortom, een compositie die compleet en schitterend in elkaar haakt. Plotseling is daar een nummer dat blijft hangen, dat in de betere ambient en idm-compilaties mag opgenomen worden. Een track waaruit blijkt dat Oplen verdomd goed weet waar hij mee bezig is.
Nu mag u de B-kant ook even beluisteren, beste luistermens. Opnieuw weten we het niet. Een links-rechts pannende zoomdrone die als een trage pendule domineert. Maar tegelijkertijd scapes, tonen en zacht vibrerende toestanden die doorheen deze roes en ruis klinken als een soort van “we proberen en leren”-isme. Die langzaam over gaan in een ambient van stevige ruisgolven die op- en neergaan, met diepe microscooptonen de spanning ten top drijven en de focus hoog houden. We geraken zelfs in een soort van roes of ruis. Of verveling. Want in feite is het weer niet meer dan veel minder.
Dus ja, Oplen, goed gedaan. Denken we. Net zoals we denken dat anderen dat ook goed kunnen. Gelijkaardig. Met dezelfde samplers en sequencers, dezelfde handleiding en een andere manier om die bij toeval te behandelen. Het inspireert in elk geval. Ferm bedankt.