Oneothrix Point Never - Magic Oneothrix Point Never
Warp Records
Oneothrix Point Never - Daniel Lopatin - is de aanvoerder van een relatief nieuwe generatie elektronische componisten. Muzikanten met één voet in vreemde ambient, een andere in populaire elektronische muziek en een imaginaire derde in een fragmentarische vaporwave-esque online cultuur. Lopatins geluid zit vol knipogen, intertextualiteit en persiflages. Muzikale genres dienen louter als voeding voor de knip-en-plak-synths van Oneothrix Point Never. Bovendien is hij relevant. Zijn vorige album, het ijskoude 'Age Of' vatte op een heel frappante manier een deel van de rare dystopie waar deze wereld al een aantal jaar naartoe werkt.
Muziek - en al zeker elektronische muziek - is een eeuwige carrousel van stijlen, hypes en invloeden. Daniel Lopatin is zich daar terdege van bewust. Hij verhakselt er minstens een dozijn in elke song. Dat vertaalt zich in de conceptuele draad doorheen deze plaat: fragmenten van radiohosts die afscheid nemen van het publiek om plaats te maken voor de volgende show, voor een nieuw geluid. Het symboliseert - denken we - het eclectische geluid en de diverse carrière van Oneothrix Point Never.
Waar doorkbraakalbum 'Garden Of Delete' een verwarringsblitzkrieg was en opvolger 'Age Of' een wanhopige post-Apocalyps, schept 'Magic Oneothrix Point Never' een naïeve Midnight Gospelesque wereld. Abstract surrealisme en vermangelde popsongs nemen meer dan op eerdere platen de voorgrond. Net als Jerskin Fendrix op meesterwerk 'Winterreise' trekt Lopatin je aandacht in twintig verschillende richtingen om je verward en verweesd achter te laten.
Zo grossiert The Wether Channel eerst in natte blieps en blops, sterft vervolgens weg in een koude galm, herleeft als bijna onherkenbare jazz om te eindigen in een trap-persiflage. Imago steekt van wal met vervormd en geloopt stemgeluid, evolueert in een pianomelodie die The Caretaker-gewijs degenereert om open te breken in een panfluitsynth- en strijkerbeweging die bloedmooi weer uitsterft terwijl Crosstalk IV je alweer bombardeert met radiojingles.
'Magic Onethrix Point Never' klinkt het best op de meest abstracte momenten: de wervelstorm aan klavecimbelklanken op Bow Ecco, de creepy sci-fi suspense op Shifting, de liftmuziek (eerst Casa dan Dille & Kamille) op Auto & Allo. De fragmentarische texturaliteit toont het productie-meesterschap van Lopatin. Hoe verder van de bronklanken, hoe meer ruimte de verbeeldingskracht van Lopatin krijgt.
Toch zit er een soort lijn in het fragmentarisme. Enerzijds door de met jingles verhakselde radiohostfragmenten (Cross Talk I-IV), anderzijds door het overkoepelende surrealisme. De plaat evolueert van een relatief helder klankenpalet naar een kaler en nerveuzer slot. Er zit een methode achter de waanzin. Het eerste deel van de plaat is met Long Road Home bijna zonnig naïef, tussen Cross Talk II en III zet de weemoedige ambient in, na Cross Talk III worden de klanken kouder en de melodieën nerveuzer. Het slot van de plaat stort zich vol in dystopische sci-fi.
Waar de meest impactvolle momenten op voorganger 'Age Of' songs als Same of Black Snow waren, is de meest concrete song op 'Magic Oneothrix Point Never' juist de stoorzender. No Nightmares mist de verbeeldingskracht die er een geslaagde r&b-pastiche van had kunnen maken. Gebrek aan scherpte maakt er een vormeloos wak van. Het enige echte dieptepunt op de plaat.
De impact, relevantie of consequentie van 'Age Of' bereikt 'Magic Oneothrix Point Never' nergens (of het moest ons nog invallen). Daarvoor lijkt de plaat ons te veel een zelfreflectie, een metafoor voor Oneothrix' eigen muzikale weg en is ze te weinig maatschappelijk gebonden. Wel verlegt Lapotin opnieuw grenzen van elektronische compositie en verbeeldingskracht. Hij schept een surreële wereld die alleen hij had kunnen maken.