Ollie Howell - Self-Identity

Ropeadope Records

Lovende woorden van producer Quincy Jones, het is niet iedereen gegeven. Drummer Ollie Howell, die met 'Self Identity' de opvolger levert van 'Sutures & Stitches', mag er prat op gaan. 

Samen met trompettist Henry Spencer, tenorsaxofonist Duncan Eagles, bassist Max Luthert, pianist Matt Robinson (die ook een streepje Fender Rhodes toevoegt) en gitarist Ant Law brengt Ollie Howell een op muziek gezette zelfontdekking. Dit album is immers een zoektocht naar muzikale identiteit, naar nog niet ontgonnen potentieel en naar de kwaliteiten van Howell als muzikant.

Creatieve vrijheid is duidelijk belangrijker dan de compositie an sich. Dat merk je aan de vaak lange composities. Slechts zelden (het tussendoortje In Search of het mooie, dromerige In Truth) worden de teugels echt strak gehouden. Het zijn ook die tracks waarmee Howell het album structureert en er klankmatig reliëf ontstaat.

Je voelt zo aan dat deze groep sterk is in groovy interacties, ook omdat Ollie zijn drumspel verrijkt met knisperende electronics. De inbreng van gitarist Ant Law drukt ook zijn stempel op het geheel omdat hij vrijwel alle tracks op dit in de Real World studio's van Peter Gabriel opgenomen album vol steekt met overbodige solo's. Power energy jazztracks als Shadows en Resurge beginnen intiem, maar zwellen langzamerhand aan totdat je hoofd ervan begint te tollen.

En dat is ergens jammer, want je voelt aan dat deze groep geworteld is in een kleine jazzbezetting. Alleen wordt die feel onrecht gedaan door de vele, soms protserige versieringen die deels eigen zijn aan de immer vooruit willende Howell (het opgewekte Moving On).

Halfweg kantelt het album met de aandoenlijke, naar Brad Mehldau neigende pianoballad Almost Tomorrow, een hoogtepunt in de tracklist, voorafgegaan door een beeldrijk Rise And Fall, waarin halfweg de elektrische gitaar van Law steeds steviger mag uithalen.

En dan zijn er nog enkele lang uitgerokken tracks als Knew en het fraaie Balancing Stones. Die maken, net als de mooie finale Coming Home, duidelijk dat Howell ook als componist best zijn mannetje staat. Howell maakt indruk, al zijn we niet meteen fan van de geforceerde gitaaruithalen die soms de roots van de groep in de weg staan. 'Self Identity' laat een virtuoze drummer-componist horen die op zijn best heerlijk schippert tussen introspectief spel en groovemuziek.