Off The Cross - Divided Kingdom

Suburban

Op hoeveel verschillende manieren kan je scheuren en beuken? Check Off The Cross. Achter de Crimi Clowns-achtige schmink schuilen de restanten van de Antwerpse metalcoreband This Kid. Enkel mag het nu nog feller en luider.

Het is weinigen gegeven een eerste optreden te mogen doen op het fenomenale Groezrock en daar dan nog eventjes het VRT-nieuws mee te halen ook. Is het dan gek dat reikhalzend werd uitgekeken naar debuut ‘Divided Kingdom’, een titel die trouwens de actuele Amerikaanse politiek netjes samenvat? Welnu, de plaat lost die verwachting helemaal in.

Vooreerst een poging tot muzikale afbakening. Off The Cross maakt een hybride van hardcore, deathmetal, symfonisch (echt!) en rockpsychedelica. En toch ook weer helemaal niet. De negen songs op deze plaat – drie instrumentale breekpunten niet meegerekend – zijn stuk voor stuk oefeningen op stijlbreuk, vernieuwing en verrassingen. Dat zonder ook maar een moment aan kracht in te boeten of de rode draad te verliezen, een heuse kunst op zich. Of wat te denken van een draaiorgeltje waarmee Megalomaniac opent, een reus die de drums binnenstampt om na een schreeuwende tekstintro en scherende stonergrooves het tempo te verdubbelen? En dat binnen de eerste minuut van het nummer. Megalomaan? Zeker.

Brengt de band dan het hoofd op hol? Geheel niet. Niet enkel zijn binnen elke song de nodige momenten ingebouwd dat enkel knallend drumwerk of een rauw schurende bas verpozing voorzien, maar na een blok van maximaal drie beuknummers, krijgt de luisteraar ook een Interlude cadeau. Zuurstof. Hoewel? Interlude I is alvast een gitzwart doom-filmbeeld van diep bonkende floortoms en ijl spokende gitaren. Traag en expliciet.

Het geeft in elk geval de kans om met The Final Adjustment, een knaller van een song, met dubbele kracht terug te mokeren, symfonische synthesizers en mitrailleurdrumwerk inbegrepen. Maar ook hier is het weer gieren en tieren om wat later en melodieuze zijsprong te maken en trager tegen de trommelvliezen te gaan boksen en beuken.

Over andere giganten als Book Of Doom (“Walk with me, talk with me” ofte Off The Cross' eigen Pantera-Walk-idee) en Prophet (zweef gerust mee met de thematische gitaarmelodie) gaan we weinig verklappen. Wel het stipuleren waard, is de leuke dynamiek die dit gezelschap creëert door af te wisselen tussen holle en scherp krijsende grunts, soms zelfs tegen elkaar op. Benieuwd wat de neus-keel-oorarts van zanger Steven Van Crombruggen daarvan denkt. Wij zijn er in elk geval blij mee.