Oceans Of Slumber - Starlight And Ash

Century Media Records

Starlight And Ash

Je moet het maar doen, net wanneer de metalwereld een heel klein beetje begrijpt wat je aan het doen bent en waar je naartoe lijkt te gaan, het geweer van schouder wisselen en je koers wijzigen. De Houstonians rond spilfiguren Dobber Beverly (voornamelijk drums) en partner Cammie Gilbert (zang) doen dit - heel slim en bewust - vroeg in de carrière van de band, met name na één ep en vier full albums, waaronder drie met Gilbert als leadzangeres en co-songwriter.

Om het waarom te begrijpen moet je echt wel even met beiden gepraat hebben of er de vele recente interviews op nalezen. De korte versie: ondanks een enorme groei wat songwriting betreft en twee straffe albums ('The Banished Heart' uit 2018 en de titelloze opvolger uit 2020 met een compleet nieuwe line-up) bleef de band te veel underground en waren er geen perspectieven op een sterke groei. Al weet je nooit natuurlijk. Om één of andere reden bleek de muziek voor een groot publiek te complex en voor de liefhebbers van extreme metal net iets te melodieus te zijn.

Dobber geraakt zijn "extreme" ei gemakkelijk kwijt in één van zijn vele andere projecten en had er dan ook geen probleem mee om Oceans Of Slumber een pak toegankelijker te maken. Dat betekent meteen ook nog meer focus op het immense talent van Gilbert, zowel stemtechnisch, qua inlevingsvermogen als wat songwriting betreft. De muzikale voorliefde van beiden is namelijk zeer breed en dus werd het tijd om uit het (metal)keurslijf te treden en de grenzen helemaal open te gooien. En waarom niet meteen het genre een eigen naam geven: new southern gothic.

Het wordt dus aanpassen voor de huidige fans van de band. Maar niet getreurd, een pak elementen, die OOS maakten tot wie ze zijn, zijn nog steeds aanwezig: sterke songs, een diepdonkere sfeer en de kunst om echte emoties over te brengen zonder dat het pathetisch wordt. De muziek kan je nog steeds als stevige rock omschrijven, al is het pallet aan stijlen en sfeer verruimd.

Openingsnummer The Waters Rising slaat meteen toe. Gedurende twee minuten is het de adem inhouden terwijl een ingehouden drumbeat en een rustig zingende Cammie de sfeer opbouwen. Dan gaat het tempo de lucht in, knallen de drums en is het genieten van die straffe pipes van de frontvouw. Een korte, rustige bridge en we lijken richting een knallende finale te gaan, maar een knappe twist in de laatste vijfenveertig seconden beslist daar anders over. Van een cliffhanger gesproken!

Hearts Of Stone verrast met een synthintro, maar heel snel pakken de drums je mee op een boeiende trip met wisselende dynamiek, straffe riffs en natuurlijk vocaal vuurwerk. Ook de derde song Lighthouse trekt meteen de aandacht en ontpopt zich tot een (ingetogen) klepper van formaat. Alles aan dit nummer is gewoon van een ongelooflijk niveau. Zowel het technisch vernuft, de songwriting als de emoties die nooit plaats moeten maken voor het eerste.

Tot zover de singles en de eerste drie nummers van een album dat overal de sterren in geprezen wordt. Helemaal terecht trouwens. Heel af en toe besloop ons het gevoel dat er op een bepaald moment afwisseling ontbreekt in het geheel, dat het allemaal net iets te ingetogen en laidback gehouden werd. Niets is minder waar. Red Forest Roads en Salvation, om er deze even uit te pikken, gaan vrij chill van start, kabbelen aan een gezapig tempo door tot naar het einde toe de intensiteit toeneemt en we enerzijds een ontketende Beverly en anderzijds gotische koorzangen horen. Wanneer de meester zelf achter de piano plaatsneemt, krijgen we een prachtige recital, die rust brengt in een emotionele storm en naadloos overgaat in het langste nummer van dit album.

Just A Day start als een ballad in ware musical stijl: een lieflijk zingende Cammie wordt begeleid door piano tot de band inzet en het nummer in grandeur wordt voortgezet. Waarom moet er tussen al dat uitstekende eigen werk dan een cover staan? Luister maar eens naar de uitvoering van deze klassieker. Deze versie van House Of The Rising Sun, op basis van strings, piano en stem, geeft misschien nog het meest de verandering in stijl weer dan eender welk ander nummer en hoort hier - ook thematisch - helemaal thuis.

Het thema, waarop de songs zijn gebaseerd, kan je natuurlijk afleiden uit de songtitels: de oceaan (het leven aan en op het water) en de harde (jeugd)jaren, het opgroeien in het zuidwesten van de V.S., meer specifiek in Texas. Geen betere afsluiter dus dan The Shipbuilders' Son, waar OOS netjes laveert tussen rustige passages en momenten die een grootse sound laten horen.

Wie had gedacht dat Oceans Of Slumber de afgelopen twee albums nooit zou kunnen toppen, heeft het dik mis. Met 'Starlight And Ash' wordt een straf visitekaartje afgeleverd, eentje dat hopelijk de beoogde doelen helpt realiseren en de toekomst verzekert. Want verdienen doen ze het alvast.

5 augustus 2022
John Van de Mergel