Novarupta - Marine Snow
Suicide Records
De grens tussen band en project is soms dun. Novarupta, genoemd naar een gigantische vulkaan in Alaska, is hoe dan ook begonnen aan een huzarenstuk: een reeks albums over de vier natuurelementen aarde, water, vuur en lucht. Of de basisprincipes van het leven. Het eerste deel kwam vorig jaar uit en handelde over het vuur. Ondertussen is tweede deel ‘Marine Snow’ met verhalen over water, uit.
Enige constante in het Novarupta-verhaal is Alex Stjernfeldt, die in een vorig leven deel uitmaakte van bands als The Moth Gatherer en Mr. Death. Maar het bandleven bracht Alex niet volledig wat hij ervan verwachtte. Toen hij uit The Moth Gatherer stapte, bleef hij gedesillusioneerd achter, niet wetende wat de toekomst zou brengen. Maar Alex putte moed uit die frustratie en depressieve ideeën en begon te werken aan de basis van Novarupta, die hem dichter dan ooit zou brengen bij zijn roots.
Een beterere opener dan Broken Blue Cascad is moeilijk denkbaar. Met de opkomende golven van de zee op de achtergrond begint het nummer op kousenvoeten aan een meeslepende tocht, die gaat van postrock over sludge naar postmetal. Het mooie is dat stem en muziek één worden. Voor ieder nummer werd een eigen zangstem voorzien, die perfect bij de muziek past en een verlengde van de muziek zelf is. Zo voorziet bijvoorbeeld Martin Persner (ex-Ghost, nu Magna Carta Cartel) Trieste van een geweldige zanglijn. Maar de hoofdrol in dit nummer is weggelegd voor het sonarsignaal.
No Constellation is zonder twijfel het hardste nummer van het album en heeft weg van het werk van Rosetta of Cult Of Luna. Dat vraagt dan ook om aangepaste zang. Die van Mike Paparo (Inter Arma) bijvoorbeeld, die de song naar ongeziene hoogten tilt. Het is echt opmerkelijk hoe goed die stemmen passen bij de nummers. Zangstemmen worden helemaal uit de comfortzone getrokken. Zo is het opmerkelijk de zweedse Robert Lamu, die normaal voor zijn stonerrockband Skraeckoedlan in het Zweeds zingt, in het Engels te horen op postmetalritmes. Uit de stonerwereld komt ook Arvid Hällagård van Greenleaf, die in de lange epische aflsuiter 11°22.4′N 142°35.5′E bewijst meer in de mars te hebben dan wat we al eerder hoorden van de man. Het album eindigt zoals verwacht met het terugtrekkende water.
'Marine Snow' is een ijzersterk, meeslepend stukje postmetal en misschien wel één van de meest verrassende albums, die we dit jaar al hoorden. De sfeer doet met die gastzangers een beetje denken aan 'Mariner' van Cult Of Luna, ook een studioproject, waaraan eveneens de uitwisseling van opnames aan de basis lag. Want dit kwam ook zo tot stand. Een live performance zit er jammer genoeg voorlopig niet in. Maar we blijven hopen dat er mogelijkheden zijn voor Dunk!-festival, Arc Tangent of Vivid in Noorwegen. Of misschien moeten die drie de handen eens in elkaar slaan voor deze prachtige band.