Nothing - The Great Dismal

Relapse Records

Met het afscheid van gitarist en zanger Brandon Setta begint er een nieuw hoofdstuk voor Nothing. En ook van Nick Bassett is er steeds minder sprake(, al is hij ook hier nog steeds aanwezig).

Wat wel nog gebleven is, is de grungy shoegaze met weerhaakjes, de in wollige reverb ingebedde zang. Nothing is dus nog altijd Nothing. Laat dat alvast duidelijk zijn. Deze keer nam Dominic Palermo alle songs voor zijn rekening met minimale hulp voor een paar songs. Ook werden er gasten ingeschakeld. En daarop hoef je niet eens lang te wachten.

Want Mary Lattimore (harp) en Shelley Weiss (strijkers) mogen al in de opener, het bijzonder ingetogen, maar wel schitterende A Fabricated Life samen met een eenzame elektrische gitaar de luisteraar naar hogere sferen brengen. En dat lukt wonderwel. Want dit is meteen één van de hoogtepunten van dit album, dat ons toch meer doet denken aan debuut 'Guilty Of Everything' dan aan de twee opvolgers daarvan.

Maar echt losbarsten doet het pas met Say Less dat wordt ingezet met een merkwaardige sample vooraleer de gitaren je mee door wolken van reverb slepen. Nergens is de productie haarscherp, iets waarmee producer Will Yip, ook verantwoordelijk voor 'Tired Of Tomorrow' wel te maken zou kunnen hebben, hoewel het uiteraard Palermo blijft die de touwtjes in handen heeft.

Pas met Catch A Fade komt daar verandering in. Dan trekt de dichte mist een beetje op en is het niet langer een geheel, maar een aantal delen, die duidelijker te herkennen zijn. Wij wentelen ons nochtans liever in de watten die Nothing voor ons uitrollen. Met andere woorden: er staan betere songs op deze plaat. Met Famine Asylum valt alles dan weer in de plooi. De drops in de track voegen extra drama toe en maken het nog smakelijker. Samen met het slepende, doomgloomy Blue Mecca, dat klinkt of Palermo zelf voorleest uit zijn eigen heilige boek, is dit misschien wel het beste nummer van de plaat.

Het moge al duidelijk zijn aan de albumtitel dat Palermo nog steeds geen vrolijke Frans is. En dat zet zich uiteraard verder in de lyrics, waaruit de duisternis zo opstijgt. Toegegeven, er valt niet veel te lachen, als je in de VS gehuisvest bent dezer dagen. En Palermo steekt zijn bewondering voor Bernie Sanders, zelf een buitenbeentje binnen de democraten, dan ook niet onder stoelen of banken.

Dit is een vintage Nothing-plaat met weliswaar uitstekende nummers, een paar uitschieters en – wat ons betreft althans – één misser. Wereldschokkend is ze niet, maar goed gebracht absoluut.