Northern Resonance - Vision Of Three
Trad Records
Voor wie het nog niet zou weten: folkmuziek wordt vaak geconnoteerd met Engelse pubs, Ierse troubadours, Amerikaanse universiteitscircuits. Allemaal waar, maar een beetje onvolledig. Een plek waar folk in al zijn glorie bloeit ligt in het noorden van ons continent: in Scandinavië in het algemeen, in Zweden in het bijzonder. Misschien heeft het succes van Abba of Roxette deze absolute hoogconjunctuur enigszins verhuld, maar in Zweden regeert de folk.
Dat heeft als gevolg dat het genre er met de hoge standaarden wordt beoefend. Goede wil is belangrijk, maar volstaat niet. Folksingers kunnen er de toon houden, de composities zitten goed in elkaar en er wordt op een professioneel niveau gemusiceerd. Hou dat goed voor ogen wanneer je ‘Vision Of Three’ beluistert. Northern Resonance is een trio, bestaande uit meneer en mevrouw Jerker en Anna Hans-Ers-Ekborg en Petrus Dillner. Alle drie beschikken ze over een meer dan behoorlijk cv vol uitmuntende muzikale opleidingen, aangevuld met intussen de nodige ervaring in allerlei muzikale samenwerkingen. Ruim vier jaar na het debuut is er nu de rijke opvolger ‘Vision Of Three’.
De meeste nummers zijn gecomponeerd door het echtelijk paar, Dillner tekent voor het mooie, met een volle klank opgebouwde Kansas City en enkele composities zijn het resultaat van een collectieve inspanning of inspiratie. Op zo’n instrumentale plaat is de sfeer (of sferen) erg belangrijk en de muziek moet daarvoor zorgen. Geen teksten om je een duwtje in de goede richting te geven, enkel instrumenten en klank tellen. “These tunes are influenced by the many places, people and life expériences that have formed us over these past few years", staat er te lezen in de linernotes. De plaat is dus een soort van muzikaal dagboek.
Van rustig opwarmen is bij Northern Resonance geen sprake. ‘Vision Of Three’ opent best heftig met het vinnige Fasterud, waarmee de toon voor het grootste deel van de composities op deze plaat is gezet. The Quarantine Waltz is weliswaar niet “à mille temps”, maar traag is toch iets anders. Knap is hoe de snelle fiddle van Jerker er aangenaam in dialogeert met de slome viola d’amore van Anna. In F*ck That Car en Brittas Polska heersen vrolijkheid en wielen en waaien de klanken van de viool onvermoeibaar doorheen de composities.
Het is duidelijk dat de viool heerst over de opnames. Daar is absoluut niets fout mee. Neem nu NO.1. Het begint allemaal met een eenvoudig pizzicatootje, maar dan neemt de strijkstok het over en duwt die met een erg gevarieerde melodie het getokkel naar de achtergrond. Eenzelfde aanpak horen we op The Great Pit, een pizzicatobed waarop de viool zich ongestoord mag uitstrekken. Afgaande op het pittige tempo is Route 83 blijkbaar een drukke weg, waar snelheidsduivels zich thuis voelen. Nobody’s Marsch heeft iets van een hymne in zich en is dus het uitgelezen nummer om een heel mooie langspeler mee af te sluiten.
Beeld je een zomeravond in, denk er eindeloze Zweedse bossen bij, houd een uit woudvruchten geperste drankje – alcohol is er immers onbetaalbaar – bij de hand en geef je dan op de bank van je stille chalet over aan dit nieuwe werkstuk van Northern Resonance. Je zomervakantie zal geslaagd zijn.