NOFX versus Frank Turner - West Coast Vs. Essex

Fat Wreck Records

Wacht even!?! Een split album, is dat niet zoiets als twee bands die er financieel niet uit geraken en besluiten om samen de kosten van een plaat te dragen? Niet dus ten huize Fat Wreck Chords. In het prettig gestoord tussendoortje ‘West Coast Vs Wessex’ coveren huisband en punkrockicoon NOFX en songwriter en ex-Million Dead hardcore-frontman Frank Turner elkaars nummers.

Een match van vijf tegen vijf songs. Een topmatch voor liefhebbers van het betere Amerikaanse punkrockwerk. En tegelijkertijd een geheel onverwachte wereldwedstrijd. Want hoewel we van labeleigenaar Fat Mike onder meer al vanuit Me First And The Gimme Gimmes wel enkele funny “foute” speedcovers gewoon zijn, is het nu dus meer menens. Langs beide kanten.

Het is te zeggen: zoals verwacht zorgt NOFX voor een verdubbeling van speed bij de Frank Turner songs en laat die extra-harmonieus klinken, zonder echt veel verandering of verrassingen te voorzien. Veel humor, weinig ernst. En Frank Turner, die veel eerder de overgang maakte van snel en fel naar akoestische liedjes met meer uitgediepte melodieën en teksten, probeert duidelijk die extra-diepe dimensie ook in de NOFX-punkrockers te voorzien. Om maar te zeggen: echt verrassen doet dit split-plaatje natuurlijk niet. Al is het fijn om vast te stellen dat beide partijen vooral ouder werk van elkaar ter hand hebben genomen.

Wat daarentegen niet wegneemt dat fans hier ontzettend de stroop om de mond gesmeerd krijgen. “Music is my substitute for love”, apen Fat Mike en co mister Turner na in de opener. Met vier maatjes reggaegehip tussenin om dat te bekrachtigen. Aanvankelijk lijken het ruwere NOFX en de rauwgestemde frontman even te worstelen met de folkpunksongs van Frankie. Getuige het eerste deel van de ballade Worse Things Happen At Sea dat moeizaam op gang komt. Als we een uppercut uit de bijdrage van NOFX mogen selecteren, is het zonder twijfel Thatcher Fucked The Kids, waarbij de gitaren niet voluit mogen gaan, maar als een soort van kortgebekt orgeltje blijven hippen en de klemtoon vooral ligt op de lyrics. Een atypische punkrocksong, maar wel met de oorspronkelijke kracht die Frank Turner in zijn liedjes legt. Verder krijgt de singalong-slapstick Glory Hallelujah met krachtige vocale bijdrage van Karina Denike (“There is no God – so clap your hands together”) zeker bonuspunten.

Frank Turner schakelt voor de NOFX-songs natuurlijk de volledige Sleeping Souls-begeleidingsband in. En die scoren dus meer voor wie brede, uitgerijpte songs zoekt. We raden zeker Eat The Meek aan met die roffelende tegendrums, galmende gitaar en herhaalde samenzang aan: “Why must we stay / where we don’t belong”. Een heuse stadionsong in plaats van de punkreggaeversie van NOFX, waarin de charming thief zich van de beste kant laat horen. En dan hebben we het nog niet over de countryversie van klassieker Bob, mondharmonicasolo en emozang inbegrepen.

In elk geval is dit een leuk, onverwacht plaatje van twee grootkampioenen. Op een grappige manier vorm gegeven en muzikaal ook voorzien van de nodige diversiteit, kwaliteit en energie.