Noel Gallagher's High Flying Birds - Who Built The Moon?

Pias Records

De recent vijftig geworden Noel Gallagher mikt met ‘Who Built The Moon’, de opvolger van ‘Chasing Yesterday’, naar eigen zeggen op grootsheid. 

Een gebrek aan ambitie kan je hem moeilijk verwijten. Na Oasis, ooit één van ’s werelds grootste bands, ging Noel Gallagher niet rentenieren zoals zijn kid brother, maar bleef hij gewoon materiaal schrijven en opnemen. Dat leverde wisselvallig materiaal op, waar af en toe een goed verborgen pareltje tussen zat. Tussendoor leverde hij ook nog bijdragen aan andermans platen, zoals die van Chemical Brothers (Setting Sun). Genoeg om vrienden voor het leven te maken, maar ook om de Britpop van Oasis te verruimen met dance en psychedelica.

Op zijn derde solo album na de Oasis-split in 2009 hoor je de wat megalomane ambities van Noel terug. Op zich niets mis mee: rock heeft nu eenmaal een grote mond en dito attitude nodig. ‘Who Built The Moon?’ is nog steeds een aardig potje rock-’n-roll. De oudste Gallagher kan nog steeds bombastische tunes uit de pen halen, al is het vooral de leidende hand van producer David Holmes die hier een invloedrijke rol speelt. Die hoorde een aantal demo’s, die Noel schreef voor ‘Chasing Yesterday’, en besloot dat als basis te nemen voor een trip richting de maan. “Breng een gitaar, wat effectpedaaltjes en dan vertrekken we van daaruit”, liet Holmes verstaan.

Dit kosmisch aandoende ‘Who Built The Moon?’ is dan ook echt "somethin’ else". Spacetrippen, experimenteel, gedurfd, dat hoor je al aan de feestelijk openbarstende opener Fort Knox, een door dance (Chemical Brothers), dub en psychedelica beïnvloed nummer waarmee de concertzalen meteen op scherp zullen staan. Upbeat, poppy en je kan er als een spaced-out monkey op dansen.

Je hoort nog steeds de erfenis van Oasis in de aandacht, die wordt besteed aan melodie en tunes (Be Careful What You Wish For is dollen met het riffje uit Come Together van The Beatles). Soms akoestisch, zoals God Help Us All, dat klinkt alsof Noel zit te busken in de straten van zijn geliefde Manchester, of de pakkende, kale tearjerker Dead In The Water, dat het album afsluit. Gitaar, stem en piano, meer heeft Noel niet nodig. Een oud liedje, waarvan hij niet eens wist dat het opgenomen werd, is meteen één van de meest intieme momenten op dit larger than life klinkende album.

Noel zoekt nieuwe wegen op; het vrolijke, tot meefluiten aanzettende Holy Mountain is een duidelijke flirt met Plastic Bertrand. En er zijn de knappe interludia die Gainsbourg en Portishead in herinnering brengen en zo het album het nodige reliëf geven.

It’s A Beautiful World klinkt haast als Primal Scream dat op acid naar Can zit te luisteren. En in de ronduit weirde titeltrack durft hij meer en innoveert hij. Keep On Reaching klinkt met zijn blazers en koortjes als een krachtige, soulvolle ode. En de dansbare rocker She Taught Me How To Fly werd vast geschreven met vrouwlief in het achterhoofd.

Hij is nog steeds een bigmouth die Noel, maar de gok die hij hier neemt is beredeneerd. Het duo Gallagher/Holmes weet wanneer en hoe gebruik te maken van achtergrondkoortjes en kleedt de hier gepresenteerde songs bijzonder smaakvol in.

‘Who Built The Moon’ is een goed in het oor liggend en kosmisch poprockalbum, waarmee een stek op Rock Werchter en Pukkelpop (opnieuw) meer dan verdiend zou zijn.

Op 6 april speelt Noel Gallagher in Vorst Nationaal.