Noel Gallagher's High Flying Birds - Chasing Yesterday

Sour Mash Records

Het is niet omdat Noel Gallaghers tweede solo album ‘Chasing Yesterday’ heet, dat er een Oasis-reünie zit aan te komen. Maar voor fans zich het hart uit huilen, raden we toch aan deze een beurt of twee te geven. Er zit meer Oasis in dan je op het eerste gezicht zou vermoeden. En dan ook weer helemaal niet.

Noel Gallagher was de laatste maanden weer overal. Geen artiest groot genoeg of Noel stampte tegen zijn schenen. De hoogdagen van Oasis mogen dan al een tijdje achter de rug zijn, toch geniet hij in Groot-Brittannië nog steeds een heldenstatus. Dat bewezen alvast de verkoopcijfers van ‘Chasing Yesterday’, voorlopig het best verkochte album van 2015 in zijn thuisland. Straffen toebak, als je weet dat hij zo Sam Smith en Ed Sheeran op de dichtste ereplaatsen zet.

Toch straalt Noel een soort arrogantie uit die je enkel kan terugvinden bij de Engelse working class die wekelijks een voetbalmatch meepikt. Het lijkt alsof hij vanuit een donkere hoek in een Engelse pub iedereen afsnauwt die ook maar denkt iets van muziek af te weten. En ze laten hem maar doen, want iedereen kent toch zijn achtergrond? De liedjesschrijver van het grote Oasis! Wie spreekt die man nu tegen?

Lock All The Doors had trouwens een Oasis-nummer kunnen zijn. Het werd geschreven tijdens hun hoogdagen, maar is daarna ergens in een vergeethoekje beland. Noel heeft het bij de grote winterschoonmaak teruggevonden en het weer nieuw leven ingeblazen. En daar kunnen we hem alvast voor bedanken. Het nummer knokt zich in je oorschelp, net zoals Morning Glory dat deed. Maar Oasis pur sang horen we terug in You Know We Can’t Go Back, een titel waar fans dan weer ontgoocheld een traantje voor laten. Tot ze het afspelen. Mooie tijden, mensen, mooie tijden.

Tekstueel gezien is Noel nooit een hoogvlieger geweest. Maar net door het zo simpel te houden spreekt hij een hele groep mensen aan. Dit en het warme, euforisch meezingende gevoel, dat je krijgt bij elk nummer, is zowat het handelsmerk geworden van de Gallaghers. Dat is op ‘Chasing Yesterday’ niet anders. Bij The Dying Of The Light bijvoorbeeld, ga je zomaar vriendschappelijk bij een vreemde om de schouders hangen. Meekwelend alsof je al jaren goede vrienden bent. En een zin als “I tried my best to get there / but I can’t afford the bus fare”, is classic Noel en daarbovenop ook gewone mensentaal. “Working class”, juist ja.

Oasis mag dan al een mooie herinnering zijn, toch bleek de split van de band voor een minstreel als Noel ook een zware last te zijn die van zijn schouders viel. Hij produceerde deze plaat helemaal zelf en had daarbij natuurlijk de luxe om te experimenteren met instrumenten die bij zijn ex-band uit den boze waren. Zo horen we een saxofoon tijdens opener The Riverman en op The Right Stuff gaat hij zelfs de psychedelische en jazzy tour op. Zoals hij zelf zegt: “Nothing that’ll blow the minds of Flying Lotus fans, but new for Noel!”

Noel Gallagher heeft zijn koppigheid dus even opzij gezet en geluisterd naar mensen die het goed met hem menen. Al zullen we het refrein op In The Heat Of The Moment nooit snappen. Een accident de parcours, dat jammer genoeg de weg naar de radio heeft gevonden, maar dat door ons bedekt wordt met de mantel der liefde. Een mantel die Noel vast ergens in zijn kleerkast heeft hangen, maar zelden aantrekt.

Met ‘Chasing Yesterday’ bewijst Noel Gallagher aan het jong gepeupel, dat zijn vaste kroeg binnenkomt, dat hij meer is dan een bier drinkende norse man. Ergens diep vanbinnen schijnt de zon in volle glorie. Het is enkel door hem muziek te laten spelen dat we die warmte kunnen voelen door de donderwolken heen.