No Tongues - Ici

Carton Records

Een hoge sax die ontdubbeld wordt en in het ijle niets weergalmt. Het is de inzet voor deze bizarre plaat van het Franse avantgardekwartet No Tongues. Gewapend met trompet, klarinet, sax, contrabas en wat de heren zelf betitelen als “objecten”, creëren de vier heren iets wat je nog het best kan plaatsen onder de titel “belevingsmuziek”. En daarbij mag je het suffix “muziek” zelfs af en toe nog in vraag stellen.

Wij gaan meer voor acht verschillende rituelen van klanken. Waarbij vreemde culturele veldopnamen in een bijzondere context geplaatst worden en bewust verstuurd en verstoord worden door contrabas en blazers. Iets waarin je bij een tien minuten Chien Chien zowel drones ontdekt, didgeridoostoten, tribal drums als cirkelende Tuva keelklanken. Veel, en toch ook weer niets. Want dit avontuur met verschillende episodes wordt even later genadeloos verscheurd door jankende klanken of hobbelende basstoten.

Er zit wel duidelijk een multicultureel tintje aan ‘Ici’. Vaak zit er in de acht bizarre composities een exotische voedingsbodem. Een handtrom met harmonieuze traditionele zang opent Parrandada De Entroido De Canizo voor de verschillende blazers in een soort van mantra alle kanten uit glijden. Wanneer na een tijd die gezangen terug bijtreden, onder de onophoudelijke tribal pulse van diepe troms, krijg je effectief een bezwerende, ronddraaiende track die bijna de bedwelmende kracht van Dead Can Dance kent.

Het moet gezegd: dit abstract auditief avontuur prikkelt effectief. Al is het maar door de vele onvoorspelbare elementen, die elkaar opvolgen of verstoren, maar nooit echt met elkaar rekening lijken te houden. Of met dat onaards diep, zinderend velmembraan dat twee minuten lang in de stilte van Coeur De La Montagne resoneert. Als de puls van moeder aarde. En wat dan van de doezelige drone stoten van Makam Fantôme die beginnen met geklingel van geitenbellen, maar meer en meer transformeren in een dreigende wolk van agressieve bijen? Een dreiging die misschien nog wel de grootste rode draad is op dit album.

Je weet nooit echt wat te verwachten bij No Tongues, zoveel is duidelijk. Als je het echt in een schuifje wil steken, kan je op het etiket best iets schrijven als jazzy, werelds, minimal, abstract, impro of zo. Spreekt voor zich dat je er totaal geen greep op kan krijgen. Maar het intrigeert. Dat is het minste dat je kan zeggen.