Nine Inch Nails - Hesitation Marks

Null Corporation

De show van Nine Inch Nails op Pukkelpop 2013 was een verrassing. Maar misschien was de muziek dat nog meer, want de gitaar wordt slechts met mondjesmaat beroerd op ‘Hesitation Marks’.Geen nood: het maakt de plaat er niet minder mooi om. Minder bijtend misschien, iets minder azijn, maar nog steeds intens.

Niet dat die gitaar helemaal verdrongen is uiteraard. Reznor blijft immers Reznor. En bovendien haalde hij niet de minsten naar die kelder onder dat stadion in LA, waar Reznor de plaat opnam. In de credits vind je niemand minder dan meestergitarist Adrian Belew (die uiteindelijk afhaakte voor de optredens) en Lindsey Buckingham (van Fleetwood Mac) terug.

Maar het is vooral de elektronica die de maat dicteert op deze tekenen van aarzeling. Dat begint al met opener The Eater Of Dreams, dat met de tiktik van een vinyl plaat lijkt te starten. Aarzelend dus. Een nummer als Disappointed kan trouwens zo van Kraftwerk zijn, ware het niet dat Reznors stem, met dat onmiskenbare, emotionele knaagje, er bij de luisteraar geen twijfel over doet bestaan.

In elk nummer zit toch ook wel een gitaar verstopt, maar die valt (bijna) altijd moeilijk te onderscheiden van de elektronica. Ok, in Came Back Haunted zit er een stevige snarenuitval. En ook Everything mag er best zijn wat gitaren betreft. Dat laatste nummer, ongeveer halfweg de plaat, zorgt trouwens voor een energieboost, waarmee je meteen weer even verder kan.

Bedoelen we dan dat de rest van de plaat van mindere kwaliteit is? Nee, want eigenlijk bevat ‘Hesitation Marks’ geen enkel nummer dat minder dan goed is. Misschien bereikt hij dan wel nergens het summum van rauwe bitterheid, zoals dat op ‘The Downward Spiral’ het geval was. Maar Reznor is duidelijk niet meer dezelfde als hij toen was. Niet als mens, niet als muzikant. En dan klinkt dat uiteraard door in je muziek. Meer nog, dan moet dat doorklinken. En zijn vocals zijn nog steeds zoals we die van hem kennen: recht vanuit zijn donkere ziel.

Ach, de meningen zullen altijd wel verdeeld zijn. En al helemaal als een artiest een stevige bocht maakt. Er zullen altijd fans zijn die, om verschillende redenen, verstokt zijn aan het industriële werk van Nine Inch Nails. Wij vinden deze wel passen bij de rest van het oeuvre en zijn ervan overtuigd dat ‘Hesitation Marks’ niet zal wegteren in de vergeten sectie van de platenkast.