Nine Inch Nails - Bad Witch

Capitol Records

Trent Reznor blijft een intrigerend man. Hij kan een hele tijd niks van zich laten horen (buiten soundtracks en andere buitenbeentjes) en dan plots weer opduiken met een heel nieuwe plaat. Die heel nieuwe plaat van Nine Inch Nails heet 'Bad Witch'.

De reacties op 'Hesitation Marks' waren niet onverdeeld positief. Niet dat Reznor daarvan zal wakker gelegen hebben. Intussen zijn we alweer een aantal ep's en soundtracks verder. Want Trent Reznor doet uiteraard meer dan langspelers maken. Maar op 'Bad Witch' kan hij weer zijn nachtmerries uitgebreid op muziek zetten. Zoals dat hoort, op een plaat van Nine Inch Nails.

Zes nummers, amper dertig minuten lang en toch de moeite. Je zou het een uit de hand gelopen ep kunnen noemen. Maar zelf houdt hij het op een album. Geen probleem mee. En al zeker niet als hij dingen als Shit Mirror op de mensheid loslaat. “I eat your loathing and hate and fear”. Zo kennen we Trent Reznor. En de muziek is navenant.

Helemaal anders gaat het eraan toe in Ahead Of Ourselves, dat meteen al een remix van zichzelf lijkt. Vervormde stemmen, repetitieve drumpatronen en Reznor die ertussendoor murmelt of zelfs zingt (“We got ahead of ourselves”).

Ook Play The Goddamned Part is een soort van soundscape, die je achtervolgt, die aanzwelt tot bigger than life-proporties, die wordt opgestookt door een stel saxofoons, die uiteindelijk alleen overblijven. Uiteindelijk verdwalen die saxofoons in een bos van metalen percussie. Net de eenvoud van deze track maakt hem zo sterk. En al zeker in combinatie met wat hieraan vooraf ging.

Een eighties synth-lijntje over een drumpatroon terwijl Reznor croont, dat is wat God Break Down The Door inhoudt. “There aren't any answers here”, of hoe je het niet moet zoeken in religie. En dat zet hij kracht bij met die nerveuze muziek.

De instrumental I'm Not From This World is nog zo'n spookachtig ding, dat perfect in het rijtje past. Niet alleen op deze plaat, maar gewoon ook in het oeuvre van Trent Reznor en Atticus Ross, die uiteraard ook op deze plaat weer van de partij is. Een pulserende synth gonst in je oren terwijl je de hete adem van het onheil steeds dichterbij hoort komen. Even denk je ontsnapt te zijn, maar zoals zo vaak is dat slechts illusie.

Hoe goed de voorgaande nummers ook zijn, wij bombarderen afsluiter Over And Out met verve tot winnaar van deze plaat. Misschien is het dat baslijntje dat ons doet denken aan Jah Wobble's How Much Are They. Of is het die sax die door de aanzet van het nummer waart? “I've always been ten years ahead of you”, zingt hij in het nummer. Dat hij muziekgeschiedenis heeft geschreven, zal je in elk geval niemand horen ontkennen. Maar “Time is running out”, dus wie weet, houdt hij het wel voor bekeken.

Hoe dan ook kunnen wij het met dit gebalde 'Bad Witch' nog wel even uithouden. En dan willen wij best ook nog eens gaan aanschuiven aan één of andere zaal om een ticketje te pakken te krijgen en hem live aan het werk te zien.