Nils Frahm - Spaces

Erased Tapes Records

Terwijl we bezig waren aan deze recensie, hoofdtelefoon op, ‘Spaces’ van Nils Frahm in de speler, betrapten we onszelf er voortdurend op dat onze handen weer stil lagen. Dat we gewoon aan het luisteren waren. Niks anders. Altijd een goed teken. En net wat de man zelf aanraadt in het boekje bij de plaat.

‘Spaces’ is geen studioalbum. Frahm nam de afgelopen twee jaar zowat dertig concerten op.  Van die opnames zette hij wat hem de beste nummers leken op deze plaat. Grappig eigenlijk dat je als leek en luisteraar zo weg kan zijn van muziek terwijl hijzelf als pianist zich dan voortdurend zat te ergeren aan de foutjes. Maar eigenlijk mag je een stuk muziek niet in dergelijk detail bestuderen. Enkel het geheel telt.

Het experimentele An Aborted Beginning, waarmee de plaat opent, krijgt maar een matig applausje. Niet helemaal terecht want wij zijn na anderhalve minuut al verknocht aan deze “ruimtes”. Maar misschien werd deze opname gemaakt met een beperkt publiek. Het doet er niet toe, want je wordt meteen binnengezogen door dit minuscuul meesterwerkje.

Met Says en Said And Done worden dan de grote kanonnen bovengehaald. Het eerste nummer, subtiele pianotoetsen op een warm bedje van elektronica, sluit nog mooi aan bij de opener, waarna het openbloeit tot een werkstukje waar Vangelis trots op zou zijn. En dan moet die ene pianotoets het ontgelden in Said And Done. Oneindig lijkt Frahm erop te blijven hameren. En toch slaat de verveling nooit toe. Integendeel, het nummer spint zich uit als een prachtig rag op een bedauwde ochtend.

Ook bij Hammers lijkt de eerder vernoemde, Griekse multi-instrumentalist goedkeurend mee te kijken over de schouder van de kleine Duitser. Maar het wordt nergens een kopie. Waar Vangelis het experiment al eens de overhand liet nemen, geeft Frahm de muziek altijd voorrang. Het blijft een genoegen om dit te beluisteen. Steeds weer.

Frahm probeert ook nergens zijn studioalbums na te spelen. Telkens opnieuw zijn er nuances die verlegd worden, accenten die aangebracht zijn. Dat hoor je in de collage die hij maakte van For en Peter met de spielerei, die Toilet Brushes is en nog More dat hij eraan toevoegde.

Met Ross’s Harmonium krijgt de luisteraar er nog een nieuw nummer bij ook nog. Al is de Frahm-adept tegen die tijd (het is het laatste nummer) al lang overtuigd. En het zou ons niet verwonderen als er met deze verzameling ook nog wat nieuwe zieltjes zouden worden gewonnen. Zo, en nu computer en gsm uit, hoofdtelefoon op en ogen toe.