Nightports - w/ Matthew Bourne

Leaf

Even opletten: in feite gaat het hier om een nieuwe muziekreeks, uitgebracht op het Leaf label, waarbij producers Adam Martin en Mark Slater ofte Nightports vooruitstrevende muzikanten uitdagen om een unieke compositie van klanken, noten en geluid te maken en daarvoor ook op niet conventionele manier het instrument te benaderen. Als eerste in de rij, mocht Matthew Bourne zijn vleugelpiano en het leger al dan niet aftandse toetseninstrumenten in Besbrode Pianos in Leeds “bewerken”.

w/ Matthew Bourne

Wie geluidsminimalist Matthew Bourne een beetje kent, weet dat de man improvisaties en onvoorspelbaarheid zeker niet mijdt. Vandaar dat de match met het initiatief van deze twee heren op zijn zachtst gezegd uitdagend is. Martin en Slater verhakkelden en bewerkten immers op hun beurt deze bizarre creaties tot het eigenwijze verhaal van deze eerste creatie van Nightports vorm kreeg.

Negen tracks lang duurt de reis vol bizarre klanken en composities. Check trouwens eens de YouTube-beelden die reeds verschenen van dit unieke project, waarbij Martin en Slater achter hun knoppen en laptoptafel zitten en vol concentratie de jams van de daarnaast zittende Bourne achter zijn vleugel bewerken. Enige regel: enkel de (vervormde) geluiden van de pianist worden gebruikt in het eindresultaat.

Dit album wisselt dan ook telkens af tussen een neoklassieke track waarin het desolaat, filmische pianospel centraal staat en een wild, jazzy nummer waarin getik, getok en geklop op de klankkast voor vreemde, ritmische creaties zorgen en met verknipte notensequenties een verhakkeld, neurotisch geheel vormen. The beauty meets the beast, zeg maar. En zo kan je dus kiezen als luisteraar: ben je in de mood voor de lyrische, sobere en sombere stiltecomposities op piano van sfeermeester Matthew Bourne, dan programmeer je gewoon de even tracks als Window, This Trip of Over. Ga je voor het hele experiment, dan wandel je maar door heel dit album. En dan moet je dus ook niet opkijken van het geklop, getokkel en gerommel in het bizarre ritmische schouwspel van Annie dat halfweg overgaat in minimalistisch gewriemel met hout, rechtstreeks aangeklopte snaren en pianotoetsen.

Wij geven het graag de titel “kapotmuziek”. In afsluiter Leave laat het trio alles tot een mooie synthese samenkomen. De verknipte hand- en klankkastpercussie vormt hier een hiphopachtige fritselbeat die een fraaie achtergrond vormt voor strelende klassieke sfeertoetsen. Dwars, intrigerend, experimenteel en volledig vernieuwend. Niet altijd even toegankelijk, maar toch … Missie geslaagd.

9 mei 2018
Johan Giglot